De tijd vliegt, deze week was het alweer een maand geleden dat Daan stierf.
En ik huil, emmers vol, elke dag wel een emmer, wist niet dat je zoveel tranen zou kunnen hebben.
Bij het horen van een liedje of als ik door de Golff loop en zie wat zijn ogen hebben gezien als we elke dag een stukje gingen wandelen, een foto die gegeven wordt door iemand die nog wat had liggen en het steeds nog wilde geven, bij het aanzien van Annette die ik op school met een ander kindje aan haar hand zie gaan, de klas van Daan die hand in hand naar buiten loopt. Elke morgen wanneer ik de kast open doe om Anne d’r kleren te pakken en weer die stapel kleren van Daan te zien liggen ik ruik soms even aan een shirt waarin we hem de laatste weken hebben gezien, je ruikt de wasmiddel, geen Daan natuurlijk, jammer genoeg.
We pakken de draad weer op maar het is zo moeilijk, lichamelijk ben ik er wel, met wat rare mankementjes als gevolg van opgebouwde spanning die nu loskomt maar dat valt me alles mee.
Het mentaal aanwezig zijn valt zwaar, ik moet alles opschrijven, meteen, anders gaat het vergeten worden. Ik merk dat ik alleen nog bezig wil zijn met Daan, ik wil hem daardoor zo dicht mogelijk bij me houden. Niets vervelender dan in een woonkamer met mensen te zitten waar er niet over Daan gesproken kan worden.
Gelukkig komt er veel bezoek, dan mag ik even lekker praten en huilen en hoef ik mezelf niet streng toe te spreken dat ik moet blijven staan.
Gelukkig wordt er niet veel van me verwacht, buiten het gewone ritme van brengen en halen van school, verjaardagsfeestjes, gym e.d. Mijn hersens gebruik ik later wel weer,ik neem de tijd, kan mezelf niet dwingen.
John en ik hebben een ouderavond op school gehad, met ouders van kinderen uit Daan’s klas en de juffen en meester. Weer een fijne opkomst en een fijne sfeer, toch weer erg emotioneel. Het was erg fijn om onze dank voor alles uit te kunnen spreken en van ouders te horen hoe het met hun kind gaat, hoe ze aan ‘rouwverwerking’ doen.
Straks na de zomervakantie gaan een hoop kinderen naar groep 3 en anderen naar groep 2, het splitst zich op en we raken elkaar daardoor wat meer kwijt, dat is te verwachten, we hebben elkaar nu voor de laatste keer zo bij elkaar gehad dat was erg goed. Volgend schooljaar meteen ook een gloednieuw schoolgebouw, zonder herinneringen, zonder jashaakje van Daan, zonder stoel van Daan, het voelt goed, het komt op het goede moment, ook voor Sacha wellicht beter zonder al die pijnlijke confrontaties, een nieuwe start!
Er zal een gedenk/monumentje/kunstwerk van Daan komen in het nieuwe gebouw, we denken er over na hoe we dat gestalte geven, zo zal Daan altijd herdacht worden, een foto van Daan gaat mee naar groep 3 met zijn klasgenoten, zij zullen de foto elk jaar meenemen naar de nieuwe klas, mooie fijne gedachte!
Zondag de 19e juni ga ik met Jolijn naar de ontmoetingsdag van stichting Semmy, ik hoop daar ouders (lotgenoten) te ontmoeten, ook onderzoekers en artsen vanuit het VU MC zijn aanwezig. het is wel snel naar Daan’s overlijden, maar ik wil het, ik heb met een enkeling al mailcontact maar wil meer contact, wie weet wat er uit voort zal komen. Ook voel ik zo’n behoefte om meer te doen met deze web-log wat bijna al een boek is geworden en zou ik wat voor anderen willen betekenen in de toekomst, gedachten genoeg maar het is nu nog te vroeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten