Lieve grote Daan, onze trots!
15 mei, 2 jaar alweer….
Weg uit ons midden, uit je vertrouwde huis, ons buurtje waar je zoveel op je trekker en later
op je skelter hebt gereden. Speeltuin Pinkeltje, waar we je altijd konden vinden
als we je zochten. Vaak op het randje van de zandbak, samen met buurtgenootje Micha,
kiep auto’s vol zand laden of zomaar kijken naar hoe anderen aan het spelen
waren. Nooit ging je alleen naar
Pinkeltje, altijd wel ergens kon je Sacha vinden, in de buurt van jou, je lieve
zus, dat gaf een vertrouwd gevoel. Samen met haar durfde je ‘verder’ weg van
huis.
In de buurt stond je bekend als een lief rustig mannetje
wat graag een praatje maakte, geen gekke sprongen maakte, geen drukte
maker, altijd afwachtend, je kon gerust
een poosje op je groene trekker bij de overbuurman kijken hoe die zijn plantjes
verzorgde, je zei hem dan dat zijn bloemetjes mooi waren…zo vertelde de buurman
later eens.
Je was wel gauw van streek als één van de grote stoere
jongens uit de buurt expres hun bal tegen je aan gooide of je een duwtje gaf,
dan kwam je luid brullend aan de arm van Sacha naar huis om getroost te worden.
Mama vond dan dat je maar niet zo gauw moest huilen, en een beetje een vent
moest worden. Maar het zat gewoon niet in je, je was een heel zachtaardig
jongetje met veel gevoel in je.
Je had ook veel oog voor anderen, als je bijvoorbeeld een
oudere vrouw alleen op een bankje ergens in het gras zag zitten vroeg je aan
ons; heeft zij geen man, is ze alleen? Wat zielig hé?
Het is daarom maar goed Daan dat je ons verdriet niet
ziet, je had er zo over in gezeten dat je vast zou vergeten zelf wel te
genieten van het leven.
Wij vertrouwen erop, ondanks het grote verdriet, het bijna
onmenselijke gemis elke dag bij het opstaan en weer naar bed gaan dat je het
goed hebt bij onze liefdevolle Vader in de Hemel, bij opa, bij alle andere
lieve moedige kindjes die gemist worden door zovelen papa’s, mama’s, brusjes,
opa’s en oma’s….
Papa en mama, Sacha, Anne en Cas zullen door moeten in
dit leven, natuurlijk is het moeilijk en
hebben we veel verdriet maar jij hebt
ons zoveel goeds nagelaten en je laat nog zoveel van je liefde zien en voelen
aan ons.
Jij hebt ons niet verlaten, vanuit jouw vertrouwde plek
waar je nu bent kijk je nog regelmatig om het hoekje bij ons, alleen al daarom
proberen we er nog wat van te maken en zoveel mogelijk leuke dingen te blijven
doen met elkaar.
Het blijft wel moeilijk om uit ons vertrouwde kringetje te
komen, we blijven graag in kleine kringen, bij elkaar, zoeken elkaar steeds op,
als we iets niet samen kunnen doen, doen we het liever niet. Het voelt veilig
zo, we hoeven de grote wereld niet in, steeds nieuwe uitdagingen aan te gaan,
zo is het overzichtelijk en vertrouwd, eenvoudig maar fijn.
We kunnen het lieve Daan, je kunt trots op ons zijn en
wij op jou nog altijd!
Ooit zijn we weer bij elkaar en hoeven we elkaar nooit
meer te verlaten, daar vertrouwen we op!
Dikke kus van Papa en Mama, Sacha, Anne en Cas.
