nieuwsbrief 24

Afscheid nemen:
Nu alle regeldingen in deze gekke drukke week goed besproken zijn en we de laatste dag met Daan in huis ingaan is er toch ook even tijd om jullie te laten weten hoe Daan toch nog onverwacht kwam te overlijden.
De week voor zijn overlijden was een zeer goede week waarin we een hoop met Daan hebben ondernomen;
maandag naar de kapper, lekker zijn haren geknipt, zijn krullenbos was zo lang en we kregen het niet meer plat, lekker koppie had hij weer met gel erin, gewoon een knap ventje!!!
Dinsdag de hele dag naar het VU MC, woensdag naar school gelopen met de rolstoel want de schoolfotograaf kwam, donderdag kadootjes kopen in de stad met de rolstoel voor de juffen, vrijdag met de rolstoel naar school want het was juffenfeest, Daan heeft die morgen in de klas nog naar een filmpje gekeken.
Zaterdag heb ik lekker geluierd op de bank bij Daan, de meiden waren logeren. Heb samen met Daan luistercd’s geluisterd, boekjes gelezen, zijn benen gemasseerd, ik heb niks in huis gedaan, geen boodschap gehaald, alleen met Daan gekroeld en samen onze tijd kostbaar ingevuld! Wat kijk ik daar met een blij gevoel op terug, niemand pakt dit nog van ons af.
‘s avonds gebaarde Daan naar John dat hij nog wilde douchen, dit hebben ze nog gedaan. Daan sliep om 19:00 uur, wijzelf stapten om 23:00 uur in bed erbij en om 01:00 uur begon de onrust. Veel slijm, benauwd, niet op zijn zij kunnen liggen omdat hij dan geen lucht genoeg kreeg. Op zijn rug dan maar, daar kreeg hij kramp van in zijn benen, masseren dan maar, slijm afzuigen tussendoor, toch weer op de zij liggen, ademnood.weer terug op de rug, pijn, kramp, lichten uit, proberen te slapen, kreunen, lichten aan, we voelde allebei aan dat dit niet zomaar over zou gaan. De laatste dagen sliep ik nog wel eens op Daan’s bed in zijn eigen kamer om even een goed nachtje te maken maar nu durfde ik niet weg te gaan.
De kramp in benen en armen werd zo hevig dat het ondragelijk werd. We hadden voor dit geval diazepam (valium)tubetjes in huis maar durfde dit niet te gebruiken, er was nml een verhoogt risico dat Daan zijn ademhaling zou kunnen stoppen omdat het de spieren verslapt. We namen dat risico en ik kneep het eerste tubetje leeg in zijn anus, het prikkelde zijn darmen zo erg dat er meteen flink wat ontlasting meekwam, het medicijn kwam ook mee. We hebben nog een half uur gewacht, Daan zijn pijn werd niet minder, we besloten het andere tubetje ook leeg te knijpen, weer ontlasting en het medicijn. We hebben nog een uur met Daan gewacht voordat we de huisarts belden om 04:00 uur. Daan zette zich zo af dat hij als een slang over het bed ging van de pijn, alle spieren waren hard en verkrampt, zijn hoofd kon hij zowat naar zijn rug kantelen, absurd.De huisarts kwam, zag het aan en vroeg aan Daan of hij graag wilde slapen, Daan kon nog ja knipperen met zijn ogen. Een spuitje dormicum kreeg hij( slaapmiddel), iets beter werd het maar Daan had nog veel pijn, even later kreeg Daan ook een spuitje morfine. Daan werd na pas! 20 minuten rustiger, zijn spieren verslapte eindelijk .rust, Daan sliep de meiden sliepen ook nog, hebben hier niets van meegekregen gelukkig.
De huisarts vertelde ons voorzichtig dat het beter was Daan in een slaaptoestand te houden, hij zou geen pijn meer voelen, zich van niets bewust zijn. We wisten da dit beter was, Daan zou niet meer in dezelfde staat als die week ervoor terug komen, we gunde hem zijn rust, ontspanning in zijn lichaam.
Zondagmorgen om 08:00 uur kwamen Sacha en Anne uit bed, we hebben het hun verteld dat het nu echt de laatste uren zouden zijn die we met elkaar hebben. Ze reageerden goed en rustig, vol vertrouwen dat Daan dan maar naar de Heere God en Opa Groeneweg moest gaan. Daan kreeg in de loop v/d morgen een morfine pompje dat elk uur wat medicijn afgaf om Daan zo rustig en slapend te houden. Vocht, dexamethason en sondevoeding zijn gestopt.
Die zondag zijn alle naaste geliefde van Daan en ons geweest om afscheid te nemen, het geluid van Daan’s ademhaling is iets wat ik niet beschrijven kan, zo’n benauwde ronkende herrie!Verschrikkelijk gewoon! Dat maakte op mij een onuitwisbare indruk, ik voelde de druk zelf zo in mijn keel, had ook de hele dag een gevoel van draai in mijn buik alsof ik moest spugen.
Gelukkig hield dat geluid op om ongeveer half 10 ‘s avonds, zijn buik ging langzamer omhoog, de ademhaling werd kalmer, met lange tussenpozen van geen ademhaling blies Daan zijn laatste ademhaling rustig en kalm uit op ons bed omringd door papa, mama, Sacha en Jolijn. Zijn kleur veranderde meteen, Sacha maakte foto’s.
John en ik hebben hem zelf met warm water en zeep gewassen en aangekleed, gel in zijn haar en op zijn eigen bedje met zijn favoriete knuffelhond in zijn kamer gelegd.
Nu ligt hij daar nog 1 dag, omringt door bloemen, tekeningen. Ons huis staat vol met kaarten, wat een berg, wat een mooie teksten, wat een aandacht hebben we gehad afgelopen 1 ½ jaar. Wat hebben we daar ontzettend veel steun aan gehad! Hoe moet ik jullie allemaal bedanken hiervoor?
Morgen nemen we definitief afscheid van hem, leggen we hem zelf in zijn witte kistje met zijn hond, onder een carsdeken.
Wat ik nu voel is een verdoofd gevoel, alsof we alles voor een ander hebben geregeld, niet voor onze eigen lieverd.
Ik ben bang voor de pijn die gaat komen, het gemis, de leegte, voor wie moet ik nu zorgen? Ik krijg weer meer vrijheid, wat met ik met de tijd doen? De meiden zijn het nu zo gewend hun eigen boontjes te doppen, mama had steeds geen tijd voor ze.
Na deze week ben ik toch van plan af en toe wat van me af te praten op de web-log, soms een gedicht te plaatsen, soms een foto misschien.
Ik zal het fijn vinden om dit toch met jullie te blijven delen.
Dag lieve mensen, veel van jullie komen morgen weet ik, ik zal misschien niemand zien, hoop dat we echt een mooie dienst zullen hebben waarin Daan waardig herdacht wordt.
Ik hoop dat we met een glimlach de kerk uit kunnen lopen net zoals Daan kon glimlachen tot een paar uur voordat hij insliep!