1 augustus, je geboortedag

1 augustus 2005….
Woensdag 1 augustus is het precies 7 jaar geleden dat jij werd geboren.

De zwangerschap verliep heel goed, de laatste weken waren best wat zwaarder, het was een lange tijd boven de 30 graden geweest maar aan de foto´s te zien straalde ik toen, we zagen uit naar de komst van ons nieuwe broertje of zusje.

Ik had het overdag wel erg druk want jou grote zus Sacha van 15 maanden was een enorm ondernemertje en liep geregeld weg en dan moest ik weer achter haar aan rennen met die enorme buik, stilletjes in de wagen zitten was niet haar favoriete bezigheid…

We waren blij dat na 42 weken de weeen kwamen, na een poosje thuis te hebben geprobeerd besloot de verloskundigen het ziekenhuis te bellen dat we eraan zouden komen, de ontsluiting vorderde niet, het duurde allemaal veel te lang. Ik was kapot..

In het ziekenhuis aangekomen mocht ik in de verloskamer verder puffen, het duurde toch nog erg lang, de weeen kwamen achter elkaar maar de ontsluiting vorderde maar niet. Na veel te lang te hebben aangetobt besloot de gyneacoloog eens met een echo te kijken waarom dit laatste stuk zo lang duurde.

Op de echo was te zien dat je niet goed lag met je hoofd maar omdat je al zover ingedaald was moest ik verder, voor een keizersnede was het al te laat…meerdere pogingen met de vacuumpomp waren nodig om jou met veel geweld eruit te trekken. De navelstreng zat meerdere keren om je nek, je zag blauw en kreunde, veel tijd voor blijdschap was er niet, we waren ouders geworden van een zoon maar het ging niet goed met jou, je was enorm ziek en moest met spoed in de couveuse naar de kinderafdeling.

Daar ging je, weg van papa en mama, de gyneacoloog raadde ons aan te wachten met geboortekaartjes te regelen…

Na een poosje mocht  ik in de rolstoel naar je komen kijken, papa was steeds op en neer gelopen van kinderafdeling naar de verloskamer.

Alleen met onze vingers konden we je aanraken door de gaten van de couveuse heen, het was geen gezicht dat jij daar, een beer van een jongen van 4150 gram en 56 cm lang in een couveuse tussen de prematuur babietjes… maar het was helaas wel nodig, je was letterlijk doodziek.

De kinderarts, Dr. Starreveld vertelde ons zijn vermoedens, het zou om een streptokock bacterie kunnen gaan, de symptomen leken er erg op, ze besloten preventief 2 soorten antibiotica via een infuus te geven.

Je had tijdens de baring, die veel te lang duurde, op je reserves gezeten, je had nog net op tijd geen zuustoftekort gehad.

 Je hoofdomtrek was te groot om op de natuurlijk manier te bevallen, jammergenoeg is er te laat gekeken met de echo anders was je toch op tijd met een keizersnede gehaald en was de schade waarschijnlijk niet zo groot geweest.

De situatie was nu niet anders, we moesten het ermee doen nu en meevechten met je en dat deden we. 

Je lag er kreunend en beroerd bij, aan de monitoren, steeds weer die piepjes en toontjes, zusters die van alles bij je kwamen doen, steeds weer bloedprikken, je voetje werd echt blauw geknepen om steeds weer genoeg bloed te hebben om bepaalde waardes te kunnen checken. Om een of andere reden moest ook keer op keer je infuus opnieuw geprikt worden, ik kon het niet aanzien en huilde alle dagen om jou…

We hadden het zo met je te doen, je ogen waren dichtgeplakt, omdat je zo geel zag moest je onder een speciale lamp om je bilirubinegehalte beter op peil te krijgen.

Na de eerste nacht belde we s´morgens op hoe het gegaan was met je, het was een spannende nacht geweest, je had veel oud bloed gespuugd, je was zo misselijk geweest en je moest zo´n hoofdpijn hebben gehad dat ze je in de nacht naar de rontgen afdeling hebben gebracht om in je hersenen te kijken, ze zagen een grote vocht ophoping, wat moest het een druk hebben gegeven, voortaan kreeg je om de vier uur paracetamol toegediend. 

Intussen was ik thuis, geen kraambezoek, geen kraamverzorgster, geen slingers, gelukkig wel de oma´s die me vertroetelde en Sacha ophaalde.

3 x per dag werd ik bij je gebracht door opa en John om je borstvoeding te geven, heerlijk was dat, een kroelmoment tussen ons 2! Thuis kolfde ik af en nam dat mee voor de nacht en de voedingen tussendoor als ik niet bij je was.

´S avonds kwamen papa en mama samen naar je toe, konden we om de beurt met je kroelen. Op de afdeling was er nooit echt rust, constante prikkels maakte jou ook huilirig, de zusters hadden hun handen vol aan je maar ze deden het met zo veel liefde, je lag in de avond vaak in je bedje tussen de zusters op hun overlegkamer want alleen zijn voelde niet fijn voor je, dan waren ze met je bezig, troosten, tegen je praten, rondwandelen, lekker in de armen houden, ze waren toch wel gek met je, ze vonden je een grote stoere vent met een stoere naam. 

Je mocht na een paar dagen naar een gewoon bedje op een andere kamer met 4 andere kindjes, inmiddels was duidelijk dat je inderdaad een streptokock bacterie had, en werd de juiste antibiotica gegeven en heel langzaam knapte je op.

Mama had je samen met de zuster lekker in bad gedaan en je eigen nieuwe blauwe kleertjes aangedaan, na de bloeduitslagen die eindelijk positief waren kwam de kinderarts ons vertellen dat je eindelijk na 9 zorgelijke dagen mee naar huis mocht.

Papa, mama en Sacha met een grote ballon van Bert van sesamstraat ging mee de auto in naar Oudewater. 

Het heeft toch zeker een half jaar geduurd dat jij een beetje lekker in je vel ging zitten en wat tevreden kon kijken naar ons, je hebt zo veel gehuild en zo slecht geslapen dat mama er heel onzeker van werd, zo hadden we het ons niet voorgesteld een tweede kindje…..het was alles behalve leuk en gezellig.

Een vertrouwensband opbouwen met jou heeft door de slechte start lang geduurd, ik dacht dat het nooit meer zou komen. Het hele gezin leed hieronder, ook Sacha die op haar jonge leeftijd constant moest inleveren, jij had immers zoveel aandacht nodig om je tevreden te krijgen. 

Gelukkig is die band er gekomen tussen jou en mij, het heeft lang geduurd maar we werden heel hecht, ik begreep je ook al was je altijd anders dan je zus, maar je was ook een jongen en dat is altijd anders dan een dochter werd me keer op keer gezegd.

Ik ben ontzettend trots op je geweest, je had altijd zo´n zacht en zorgzaam karakter, stoere jongens vond je niks, je was er bang van en ging ze uit de weg, liever speelde je met meisjes, je had ook veel vriendinnetjes, ze waren allemaal gek van je, en ze zorgde zo graag voor je.

Je was echt een emotie kind, soms te veel, je voelde zoveel aan, dan keek je op een bepaalde manier met die oogjes naar me, je voelde en wist meer dan wij nu weten, dat maakt je zo´n bijzonder kind!

Je was altijd graag thuis, bij papa en mama en je zusjes, je was zo trots toen je kleine zusje Anne in 2008 geboren werd, op je grote zus Sacha leunde je vaak, zij bedacht het spel en jij deed dan mee.

Ook bij papa op de zaak konden we je vaak vinden, met je eigen kruiwagen en je overall aan lekker opruimen en sjouwen, later ging je vaak mee in de vrachtwagen met papa naar van Gelder, de bestelling brengen. Op de terugweg meezingen met nederlandjes liedjes op de radio.

Klussen met papa thuis deed je graag met je eigen bosch schroevendraaiertje, gewoon erbij zitten en kijken en kletsen met papa, wat deden jullie dat vaak en wat missen we die momenten ontzettend…

Het is niet te beschrijven wat voor een gedachten en vragen er steeds weer bij ons opkomen dat jij 7 jaar geleden tijdens je geboorte op het randje van de dood lag maar toen blijkbaar door mocht leven en dat je er nu dan toch niet meer bent…

Wat is de bedoeling van dit alles, waarom moest jou leven met zoveel kronkels zo verlopen?

Waarom kreeg je wel die kans om te leven na je geboorte en moest je na 4 jaar weer zo ziek worden dat je eraan overleed? Wat voor een boodschap zit hierachter? Het is toch niet alleen domme pech? Waarom een kind, zo jong, zo bijzonder?

Deze vragen zullen ons vast nog jaren bezighouden, antwoorden komen er (nu) niet. Misschien ineens over tig jaren wordt me wel duidelijk waarom ons leven zo moest lopen.

Ooit zal er een antwoord zijn maar zijn wij dan nog hier op aarde? Jij bent bij onze Heer, daar zullen wij ook mogen komen na onze dood, ik ben er niet bang voor, het brengt me terug bij jou! Ik kan soms niet wachten….toch is er genoeg om voor te leven, je zusjes, papa, de nieuwe baby die hopelijk gezond in het najaar zal komen.. 

Het zal een worsteling zijn en blijven om door te gaan zonder jou, alleen de herinneringen blijven, daar zijn we zuinig op, foto’s, filmpjes van jou, zo’n kostbaar bezit! Sacha en Anne kijken er ook graag naar en zijn zo zuinig op spulletjes die ze van jou hebben gekregen.

Gelukkig voel ik je regelmatig om me heen, je bent niet weg, “afscheid nemen bestaat niet, ik ga wel weg maar verlaat je niet” dat lied kan ik nooit zonder tranen luisteren maar het is zo waar wat Marco Borsato zingt.

Jij geeft je liefde door op een andere maar wel merkbare, (voor een buitenstaander niet uit te leggen) manier, is dat geen mooi gebaar? je zoekt ons op en geeft energie en liefde voor en door elkaar, zo zul je altijd deel van ons gezin blijven uitmaken.

Woensdag 1 augustus zullen we je 7^e verjaardag met ons gezinnetje “vieren”, we maken er weer een bijzondere dag van met een lach maar waarschijnlijk ook met een traan, nooit zullen we deze dag vergeten, het is jouw dag en wij maken er wat van! Kijk je weer met ons mee Daan?