Het weggaan bij John, uit huis, de buurt, Oudewater, Daan’s plekje op de begraafplaats, wat een drama was het.
Het huilen begon, erger dan ik verwachtte. Ben even wat langer op mijn slaapkamer gebleven onder het mom van ‘even de koffer dichtdoen’. Zo wist ik het goed verborgen te houden voor de meiden anders zou het allemaal zo veel moeilijker voor hen zijn geweest. Een huilende moeder of vader is voor kinderen zo moeilijk, Sacha gaat meestal meteen afleidingen zoeken voor me, lief bedoeld natuurlijk, maar ’t werkt dan even niet.
John bleef in Oudewater, in die periode een week weggaan kwam met de zaak slecht uit. Mijn schoonmoeder vond het heerlijk een week voor haar zoon te zorgen en zou hem dan ook best verwennen, dat kwam wel goed. John zou elke dag bij Daan langsgaan dus ook die werd niet alleen achtergelaten. Dat klinkt misschien gek, maar het is geen fijne gedachten als je denkt dat er niemand naar het grafje zal gaan.
Onderweg zette we het Bollo de Beer (van landal Greenparcs)cd’tje aan, de meiden zongen vrolijk mee vanaf de achterbank.
Daar in de Rabbit Hill in Nieuw Milligen op de Veluwe aangekomen ging het toch allemaal al weer een stuk beter.
Heerlijk zonnig weer, blije meiden, mooi en gezellig ingericht huisje.
We hebben ons heerlijk vermaakt, ook tijdens de regenbuien, binnen in het speelhuis was zat te doen met het animatieteam.
Sacha is nu 7 jaar, heeft een groot oriëntatievermogen, hoeft maar 1 keer door het bos te fietsen of ze weet de weg naar het huisje te vinden. Zo fijn en gemakkelijk dat ze zo groot wordt, ze gaf zich op voor koekjes bakken, knutselen, betaalde zelf en had het ff geregeld! Ik heb heerlijk met mijn moeder kunnen bijpraten met een glaasje wijn,t was er al een tijd niet van gekomen en dat was even goed.
Het viel me zo mee dat ik kon genieten van de meiden, de vakantiesfeer onder de mensen, het los zijn van aandacht. Heerlijk om anoniem te zijn en als “gewoon mens zonder rugzak”gezien te worden. We vermaakten ons ook zo goed dat we genoeg afgeleid werden.
Bij thuiskomst viel het me weer zwaar, wat een leegte, wat mis ik Daan enorm! Wat moet ik in deze huiskamer vol lege plekken en onaangeraakt jongensspeelgoed.
Wel fijn was het dat John en ik weer bij elkaar waren, we hebben elkaar zo nodig. Luisteren naar elkaar en huilen en voelen verdriet als we samen zijn. ’s Avonds als de meiden op bed zijn nemen we de dag door, vertellen we wie we gesproken hebben, wat moeilijk was, meestal gaat een van ons ook even naar Daan, beetje schoffelen, dode blaadjes wegruimen, even kijken en genieten van de stilte en vaak nog de warme avondzon. Vaak zien we vlinders, maar vaker witte dan DE vlinder, onze dagpauwoog vlinder.
Voor ons nog steeds geeft het troost bij het zien van zo’n vlinder, Hoi Daan zeg ik dan wel eens, ze laten zich soms op momenten zien waarbij je dan wel moet denken; hoe bestaat het, waarom kom je nu?
Gelukkig is dit ons gegeven, er is duidelijk meer tussen Hemel en aarde…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten