april 2012

April 2012

Ik heb al langere tijd de behoefte om op te schrijven hoe het met ons gaat, steeds vind ik hier niet de tijd voor.

Er zijn zo weinig momenten dat ik daar echt even de tijd voor heb en ook dan neem.
Toch is het nodig om voor onszelf , door het op te schrijven, orde in je hoofd te houden maar ook zeker voor later als we het nog eens terug willen lezen is het fijn om het terug te kunnen pakken.
Misschien willen de meiden later ook nog eens lezen hoe hun en wij als ouders ons door de tijd heen slaan.
Het leven is zo drastisch veranderd, we lachen wel maar echt vrolijkheid en onbevangenheid heb ik al een heel tijd niet meer zo ervaren als lange tijd geleden toen alles nog gewoon als vanzelfsprekend ging en wij ons leventje op orde hadden en het in zekere zin zelf in de hand konden houden.
We hebben heel veel moeten loslaten, ons over moeten geven aan wat er gebeurde, de angst in moeten springen, het grote verdriet moeten ondergaan, een verstikkende eenzaamheid in deze grote boze wereld….
Soms ervaar ik dat ook gek genoeg als een soort verrijking, je wordt in korte tijd volwassener en ik voel me ook zelfverzekerder.
Dat komt omdat ik me niet zo druk meer maak om wat me ‘vroeger’ slapeloze nachten veroorzaakte, dat is een duidelijke verrijking voor me, een verlossing soms.
Wij staan maar al te vaak stil met wat echt ingrijpend en erg is in het leven, al het andere (onbelangrijke) schud je nu zo van je af en blijf je niet te lang mee zitten.
Ik denk dat mijn maandelijkse bezoeken aan de jeugdpsychologe in het Groene Hart Ziekenhuis mij ook keer op keer weer leert te filteren waar we aandacht aan kunnen besteden en wat van onbelangrijke aard is.
Ik heb de neiging, (John ook, maar laat ik maar alleen over mezelf blijven praten want ik weet het niet helemaal zeker van anderen) nog steeds bij de dag te leven, ik zie wel hoe het uitpakt wat er op mijn pad komt de komende dagen en weken. We moesten de touwtjes laten vieren en dat doe ik nog te vaak misschien, ik heb toch niet veel meer zelf in de hand…
Toch is het heel fijn dat mijn psychologe me wel alvast laat nadenken over hoe we bijvoorbeeld de verjaardag van onszelf, van de meiden, Pasen, Daan’s sterfdag straks gaan invullen.
Het is fijn om dan samen te kijken wat goede opties zijn om die bijzondere dagen op een goede manier in te vullen en niet tegen die tijd met je handen in het haar te zitten en er vervolgens een ongeorganiseerde dag aan over te houden.
Zo houden we orde en is het ons ook gelukt om die dagen fijn met elkaar door te brengen, want zulke dagen geven toch meer druk in het gezin,  je mist Daan en ook natuurlijk opa Groeneweg dan ontzettend omdat zij ook zo genoten van die dagen met elkaar.
We moeten verder, laten we er dan maar van genieten, deze gedachten proberen we steeds weer terug te pakken.
Voor de meiden werkt dat natuurlijk ook heel goed, ze weten dat we er weer gezellige dagen van maken, ze vragen al van tevoren wat gaan we allemaal doen en met wie??
Ook weten ze heel goed dat er op zulke dagen tranen zijn, niet lang maar toch, ze zijn er altijd wel even, ze zeggen dan al, je huilt om Daan zeker…
Ook de meiden hebben dikwijls tranen om Daan, zij missen hun kameraadje zo erg, tussen de meiden zit 4 jaar, hij zat er zo mooi tussen in en ze konden zo lief spelen met zijn drieën.
Later toen Daan zieker werd zorgde ze voor hem, dat verzorgende zie nog duidelijk terug in Sacha. Mooie eigenschap is dat wel natuurlijk!
Nu gaat het ook goed met de meiden samen alleen merk je het leeftijd verschil, Anne wil altijd mee met Sacha, maar die heeft andere interesses en hobby’s en veel vriendinnen.
Anne nog niet, ze is net 4 en gaat nog maar net naar school, spelen na schooltijd wil Anne nog niet, ze is zo blij mij te zien op het schoolplein, gaat dan graag mee naar huis om samen te kroelen, tv te kijken en chips te eten.
Sacha regelt al helemaal zelf wat ze gaat doen en met wie, soms fietst ze al alleen naar huis, wil ze even naar de paardenmanege,  ze wordt zo groot en zelfstandig en wijs.
Sacha heeft wel erge angst voor het verliezen van een geliefd iemand, dat is een grote schade die het allemaal heeft achtergelaten vind ik, ze is zo bezorgt om Anne, altijd een hand geven als we ergens heen lopen, het liefst mag Anne nergens heen, blijf maar bij mama zegt ze dan. Wil Anne naar een vriendinnetje aan de overkant in onze straat dan brengt Sacha haar wel even…
Ook Oma mag niet alleen naar huis, doet ze dat wel moet ze even bellen als ze thuis is.
Ik wandel ’s avonds met mijn vriendin, in de winter met mijn lichtjes om mijn arm vond ze het doodeng als ik de deur uitging, ze smeekte me thuis te blijven.
Ik kan het zo goed begrijpen van haar, ze heeft alleen te veel verantwoordelijkheid voor haar leeftijd, toch besteed ik er niet teveel aandacht aan, ik begrijp het en ik zie het ook al een beetje afnemen, ze vertrouwd steeds weer meer op ons en op anderen, we lopen niet meteen onder een auto gelukkig.
Erg is het wel dat kinderen van die leeftijd al zo’n bagage met zich meedragen, ingrijpende gebeurtenissen laten duidelijk hun sporen na die niet uit te wissen zijn maar hopelijk wel wat in kracht af zullen nemen.
Ook wij zullen ons verdere leven moeten zoeken naar een fijne manier waarin het geluk wat meer naar voren kan komen. Ik kan me nu nog niet voorstellen hoe dat zal gaan, het zoeken en vinden van een ‘manier’ het overkomt ons en we moeten er mee zien te dealen.
Ik laat de fases maar voorbij gaan, het gaat op en neer, je kan het niet sturen, soms hebben we goede dagen gehad en dan voel je je vrij en ontspannen, Daan zal dan ook ‘genieten’ van ons zoals we het doen, dan geloof ik, hij is altijd om ons heen en wil het liefst dat we genieten van ons leven en van elkaar. Niet zo tobben zal hij denken…
Regelmatig  zijn er dagen waarin je veel verdriet voelt en de heimwee zo erg aanwezig is, het missen van je kind is ondraaglijk, dag en nacht denk je aan hem, meteen bij het opstaan, als ik ga slapen. Voordat ik ga slapen praat ik met hem in gedachten, vraag ik of hij even lekker tegen me aan komt liggen, soms voel ik een gloei over mijn rug of borst en beeld ik me in dat Daan tegen me aan ligt, dat geeft rust, warmte in alles.
We slapen allemaal goed gelukkig, rustig en zonder nare dromen.
Ik denk dat het komt doordat we met een goed en bevredigd gevoel terug kijken op de afgelopen tijd. We hebben het goed gedaan, we hebben zoveel mogelijk rust in ons gezin gehouden ondanks de hectiek, we zorgden altijd weer snel voor overzicht en rust. We hebben geen gekke drukke dingen gedaan om Daan’s laatste (goede) tijd maar zoveel mogelijk te benutten, geen pretparken, vakanties, droomwensen, het paste niet bij ons, we hadden vooral behoefte aan overzicht en rust met onze naaste mensen. Deze kostbare tijd hebben we vooral met liefde omarmd en daar hebben we geen moment spijt van, het is goed zo. Ook het afscheid ging uiteindelijk rustig, geen angst en pijn, heel geleidelijk en redelijk ontspannen, we kijken ook goed op deze tijd terug, de geweldig mooie afscheiddienst, gewoon zo naar onze wens.
Nu ook zorgen we voor rust en overzicht, dat blijft, daarom willen we geen mensen over de vloer die het allemaal goed bedoelen. We weten dat het vanuit het hart komt, mensen willen zo graag langs komen en met ons over deze tijd praten, herinneringen ophalen.
Ik kies ervoor om een selectie te maken van mensen die ons goed doen, die een aanvulling zijn op ons, en die mensen zijn ons dierbaar, we weten wat we aan ze hebben en ieder op zich kan weer iets geven wat de ander weer niet kan. Het is een klein groepje maar dat geeft juist weer rust en overzicht in ons leven, dat blijft als een rode draad door ons leven lopen blijkbaar.