Met bevroren tranen op mijn wangen fiets ik vanmorgen weer als een speer van school naar huis, daar waar kleine Cas heerlijk in zijn wiegje ligt te slapen.
Daan zijn klas staat met alle andere klassen buiten op het schoolplein te wachten bij de juf die een bordje met groep 4 op een stok vasthoudt. Ik wil niet te lang naar zijn klasgenootjes kijken maar je zoekt ze toch op, vlug richt ik mij dan weer tot mijn meiden die gespannen staan te wachten.
Heeft iemand mijn verdriet gezien?Staat er nog iemand stil bij ons gemis op zo’n dag? Dat lieve blonde ventje van ons had daar toch gewoon tussen moeten staan?!
Vandaag lijkt het niet zo te zijn, natuurlijk niet, iedereen heeft zijn handen vol aan hun eigen gezin en de drukte van de feestdagen eromheen, druk hebben wij het ook met alle voorbereidingen voor deze dagen.
De dagen voordat er bijzondere dagen aankomen gaan meestal wel bij me, al merk ik dat we ons hoofd nog te vol hebben met andere dingen, we zijn voortdurend veel te laat voor alles waar je “vroeger” gewoon op tijd mee bezig was.
De pietendoos met verkleedkleren is dit jaar niet van de zolder af geweest. Anne die dit jaar voor het eerst Sinterklaas op school meemaakt heeft niet eens een pietenpakje aan, geen smink op haar wangen.
Ze is er ook helemaal niet mee bezig, ze vind alleen die pieten en hun geroep en drukke gedoe heel eng en wil ze liever dicht bij mama en papa blijven.
Sacha d’r surprise is gisteren afgekomen, ze vind het niet leuk dat er niet gewoon een pakje voor haar is zoals andere jaren in de klas. Nu moest ze zelf iets kopen voor diegene die zo op haar lootje had staan(de juf!!) en iets knutselen, ze wil nog graag geloven in het Sintverhaal maar weet al hoe het eigenlijk in elkaar steekt.
Vanavond is het pakjesavond, wij vieren het ook met elkaar, we hebben ons best gedaan om wat moois voor de kinderen te vinden, Oma heeft een marsepein taart gehaald met een pietenkop erop, mmmm! Dit jaar vieren we Sint met 2 kleine babies, Aukje van 5 maanden van John’s broer, en onze Cas van 4,5 week erbij.
Ondertussen vind je hier en daar nog een blauwe of witte muis bij ons thuis op de vloer liggen, elke week hebben we nog wel iemand op bezoek om Cas te bewonderen. Meestal heb ik visite als de meiden op school zijn, heb ik lekker de tijd om te praten en uitgebreid koffie en beschuiten te verzorgen.
Omdat Cas ‘s nachts nog 2 keer voeding wil wil ik ’s avonds liever geen bezoek, ik ben dan echt uitgeteld, ik lig al vroeg in bed, lig ik nog lekker samen met Cas op bed te kroelen.
In de avond is hij het meest wakker en reageert hij al zo op ons, je ziet dat hij dan helemaal luistert naar onze stemmen en vaak ook echt lacht met zijn mond wijd open, zo lief!!
Cas is zo makkelijk, zo tevreden en vrolijk, hij huilt alleen als hij darmkrampjes heeft, dan loopt hij rood aan en trapt met zijn beentjes en kan hij even hard huilen, als hij dan gepoept heeft en weer lekker verschoond is kun je heerlijk met hem kroelen en al gauw krijgt hij dan weer slaap en kunnen we hem zo weer in zijn wiegje leggen en slaapt hij weer een paar uur.
Boodschappen doen we weer met de kinderwagen, trots voel ik me als ik achter die wagen loop, als ik mezelf zie in de winkelruit kan ik wel gillen van geluk, ben ik dat met die wagen?? We hadden dit gewoon nooit echt zo voor ons gezien, nog een vierde kind…we beginnen gewoon weer opnieuw.
Wat heerlijk is het om met elkaar voor hem te zorgen en zo’n kleintje zoveel liefde te kunnen geven, liefde die we ‘over’ hadden toen Daan wegviel uit ons gezin.
We zijn zo ontzettend dankbaar dat Cas in ons gezin mocht komen, het helpt zo veel om je verdriet weer even opzij te zetten.
Dat de bevalling zo goed verliep en dat hij zo’n goede start heeft, dat is ons gegeven door God, zo zien wij dat, wij mogen weer opnieuw beginnen met Daan in onze herinneringen en in ons hart is er langzaamaan weer toekomst, licht op ons pad, vreugde in ons gezin.
Het antwoord op de “waarom” vraag is er nog steeds niet,
zal er ook niet komen, en ook nu met Cas erbij blijven we een leegte voelen,
geen kind erbij kan die leegte wegnemen of invullen.
Wij moeten nu maar vertrouwen hebben dat onze liefdevolle
Vader in de Hemel goed voor Daan zorgt, nog beter dan wij zelf ooit zouden
kunnen.
Daan zal altijd onderdeel van ons gezin blijven uitmaken,
we praten nog veel over hem. Ik wil ook veel praten over hem, praat alsjeblieft
ook gewoon over hem met ons, ook al is er geen nieuw verhaal, door alleen al zijn naam te noemen maak je ons gelukkig, dat houdt het mannetje en de
herinneringen aan hem levend.
Kom gerust langs om Cas te bewonderen, we vinden het fijn!
Het gaat heel goed met ons, we hebben de tijd gehad om met elkaar te wennen aan de nieuwe gezinssituatie, de
aandacht van de omgeving gaat er een beetje af, het loopt nu allemaal gewoon
lekker thuis en we kunnen het goed aan om visite te krijgen en het gezellig met
elkaar te hebben.
Ikzelf voel me weer een ander mens, ben blijer, ik sta
weer open voor anderen omdat ik die ruimte er weer voor heb voor mijn gevoel,
dat voelt zo goed.
Slechte dagen zullen we houden, vooral deze weken, ik
laat het toe en samen komen we er uit ook al voelen die dalen oneindig diep soms en het gemis zo hartverscheurend en
lijkt niemand het te zien of te kunnen voelen zoals wij dat ervaren, het zal
ons verdere leven bij ons blijven, wij moeten er mee zien te dealen, ook dat
dit verdriet altijd een eenzaam verdriet zal zijn.
Zondag 6 januari hopen we Cas te mogen dopen, ook deze
dag zal een grote emotionele inpact op ons hebben, zowieso naar de kerk gaan
blijft lastig voor ons, hoewel we wel regelmatig gaan blijft het altijd slikken omdat er
fragmenten van de uitvaartdienst en de begrafenis aan ons voorbij gaan. De
woorden en liederen die we voor Daan’s sterven zonder emotie konden
aanhoren, uitspreken en meezingen hebben
een andere betekenis gekregen voor ons, we nemen niet zomaar iets aan…leggen de
woorden op een weegschaal, vaak voelen we ons daardoor niet meer één van al die
anderen in de kerk en lijkt het weer niet over ons te gaan…. dat is duidelijk
het gevolg van alles wat we hebben meegemaakt.
Tot slot willen we graag tegen iedereen zeggen:
Heel erg bedankt voor de kaarten, voor de lieve wensen, ik wilde iedereen zoveel
mogelijk persoonlijk bedanken voor de kaart maar het is onbegonnen werk, je
houdt het niet bij!!!
Wij wensen iedereen hele gezellige, warme en fijne feestdagen met
elkaar! En als je wilt, kom gerust langs!Liefs,
Marleen,
John
Sacha, Daan, Anne, Cas.
