Foto's Sacha rijdt paard!

Als Sacha zwemdiploma A en B zou halen mocht ze op paardrijden, nou dat is haar gelukt, nu kan ze haar droom waarmaken. Van haar eigen spaarcentjes kocht ze een cap en paardrijlaarzen.

Thuis oefenen de meiden vaak op hun paard.

De kerstboom kan de deur weer uit, wie krijgt het kruis eraf? Stef kreeg het voor elkaar!

John en Arjan Hoogenboom

Met dank aan Ingrid v/d Wijngaard voor de vele mooie foto'van deze dag, een mooie blijvende herinnering.

foto's van de gedenkdag

Amber, Floor, Stef, Vera en Sacha

Sjoerd en Timo

De juffen van Daan, Jolijn, Irmgard, en Jolien, Oma Michies zit er ook bij.

nieuwsbrief 31, november 2011

15 november 2011, John kwam op een dag met het idee om een soort gedenkdag te organiseren  om op een gepaste manier onze trouwe vrienden en familie te bedanken voor hun inzet het afgelopen 1 ½   jaar.

Het zou wel heel mooi zijn om elkaar weer zo bij elkaar te zien en te praten. Ik zag alleen niet zo goed in hoe en waar we dat konden realiseren.
Gewoon op de zaak zei John, op de zaak?? Het ziet grijs van het stof!! Ik bedacht me snel, we moesten het toch maar doen en wel snel aan de slag dan!
Diezelfde week maakte Irma de uitnodiging die ik zooo mooi vond, een prachtige afbeelding van Daan erop, een heldere hemel boven hem, alsof hij afdaalde om er bij te kunnen zijn…..
De uitnodigingen werden verspreid, de week erop heb ik steeds een stuk in de hal leeggehaald en  schoongemaakt, tuinstoelen opgehaald, staan tafels konden we lenen. We hingen toch een vlaggenlijntje op, ja een gezellig plekje wil je er toch van maken ook hingen we  kerstlichtjes aan de wanden.

John haalde op het laatst de hogedrukspuit over de vloer, YES! Het was schoon en gezellig geworden, ik dacht dat dat niet kon in zo’n grote hal, het kon beginnen !

Het ging allemaal heel goed, de meiden hielpen mee, hadden er veel zin in.
Sacha maakte uitdeelhapjes voor de kinderen, mooi op een grote schaal, versierd.  Ik maakte salades, John bakte de patat voor, schrapte en kookte de kriel voor, mijn schoonmoeder maakte verse appelmoes en maakte een aardappelsalade. Verder hadden we sateetjes met saus en stokbrood met smeerseltjes, alles lukte en werd gretig opgegeten.
Het was een heel fijne dag en avond! Maar 2 mensen konden niet komen, verder was iedereen er. Mensen reageerden ook zo warm, ze vonden het een mooie uitnodiging, ze vonden het ook een speciale gedachte, zo een half jaar na het overlijden om dan nog eens heel dicht bij elkaar te zijn. Mensen kenden elkaar ook, kwamen vaak bij ons over de vloer tijdens het ziek zijn. Er hing een fijne ongedwongen sfeer, niet zwaar beladen. Ik had een foto van Daan op een plek neergezet met kaarsen erbij, zo hoorde hij er ook weer echt bij, het ging tenslotte ook om hem.
Het trok de aandacht, iedereen keek even, zei er wat tegen en gaf ons een compliment voor het mooie plekje zo, tussen de gasten... Er was tijd voor praten en te spelen met de kinderen. Er werd ge-raced op skelters, gebadmintond, geskeelerd, de kinderen vermaakte zich zo heerlijk! We hadden voor de kleintjes een speelkleed met de duplo trein en Daan’s auto’s. Op de grill hadden we sateetjes met patat, kriel, salades, stokbrood, lekkere wijn en bier. Bijna alles was op.
Sommige wisten niet goed wat ze die avond  te wachten stond, wat voor sfeer er zal hangen?  daarom kwamen sommigen wel aarzelend binnen, wij en de kinderen hebben zelfs kado’s gehad, helemaal niet nodig! Met handen vol bloemen gingen we naar huis terug.
John hield nog een kort praatje, wenste iedereen een smakelijk eten en de avond liep als een trein. Wij hebben heel fijn met bijna iedereen bijgepraat. Er hing een warme sfeer, wij kregen zoveel aandacht ook, waardering voor de manier zoals wij het oppakken zeg maar.
Het is gek maar het was toch een beetje feestelijk, alleen hadden we absoluut geen reden tot feesten, dat wist iedereen en juist dat merkte je zo! Niet uit te leggen, maar warm!, heb er geen andere woorden voor.
Nu vandaag heb ik alles in de zaak weer opgeruimd, gesopt....geleende spullen moeten nog terug.
En nu......stromen de tranen me de hele dag al over de wangen, voel ik me ineens zo vreemd dat ik zo gelachen heb zaterdag, dat niemand wat aan me merkte, dat het lijkt alsof we dan maar weer doorgaan, niets is minder waar.....er is namelijk thuis niets veranderd en dat hakt er weer flink in! Ik mis mijn lieve knappe mannetje zo, zie de hele dag zijn koppie voor me, hoor zijn stem weer, hoor hem Sacha roepen en schaterlachen.....weg is ie, helemaal weg uit ons huis, uit ons gezin, hoe kan het, waarom, ik heb zo’n pijn!!!!!!Haal hem terug, soms denk ik, ik wil graag vroeg dood!!gelukkig stop ik deze gedachten ver weg,als ik aan John en de meiden denk.
Ik hoop dat dit verdrietige gevoel weer plaats maakt voor fijne herinneringen aan deze zo geslaagde zaterdag, ik voel me in de war, voelde me zaterdag zo blij, omringt met liefde van de liefste mensen om ons heen.......voel me nu erg alleen.

Ik ben morgen jarig, wordt ik 37! de eerste keer zonder Daan, ik ga lekker weg met mijn vriendin, koffie met gebak in Gouda eten, daarna Sint inkopen doen voor de 5e. ‘s avonds blijft een kleine groep familie eten, en hoop ik weer vrolijk te zijn. Ik leef !! en mag ouder worden, Daan mocht het niet en zou dat graag gewild hebben! ik moet toch maar weer dankbaar zijn.

De uitnodiging, gemaakt door Irma;), zooo moooi!

gedichtje

VERLANGEN
IK ZOU WEL WILLEN VLIEGEN
GEDREVEN DOOR DE WIND
OP VLEUGELS VAN VERLANGEN
OP WEG NAAR MIJN KIND
 

IK ZOU JE WILLEN ZEGGEN

DAT IK JE HEEL ERG MIS
EN JE WILLEN VRAGEN
OF DAARBOVEN ECHT IETS IS

IK ZOU NAAR JE WILLEN KIJKEN

EN ZIEN OF JE VERANDERT BENT
EN JE DUIDELIJK MAKEN
DAT JE AFWEZIGHEID NOOIT WENT

IK ZOU VAN JE WILLEN HOREN

OF WIJ NOG IN JE GEDACHTEN ZIJN
EN OF JE OP DE HOOGTE BENT
VAN ONS VERDRIET EN ONZE PIJN
 

IK ZOU JE DAN VERTELLEN

DAT JE BED EN PANTOFFELS ER NOG STAAN
DAT JE JAS NOG AAN DE KAPSTOK HANGT
JE KUNT HEM ZO WEER AAN
 

IK ZOU JE MEE WILLEN NEMEN

MET DE WIND IN DE RUG
OP VLEUGELS VAN VERLANGEN
NAAR DE AARDE TERUG
( Kokkie Jonkers )

Gedichtje gekregen van een moeder die ook haar dochter aan diezelfde rotziekte verloor.

Nieuwsbrief 30, september 2011

September 2011

Ik ben blij dat ik weer wat op de web-log kan zetten, heb tijd nodig gehad om duidelijkheid te krijgen over mijn gevoel.  Nu staat het vast en geeft het me rust.
Regelmatig wordt me de vraag gesteld; hoe gaat het met je? Die ‘goedbedoelde’ vraag is knap lastig en gewoon niet te beantwoorden, het antwoord wat ik dan geef is meestal niet de juiste, ik klaag niet graag en ben ook niet graag negatief of zeurderig dus houd ik me groot en geef te vaak een oneerlijk antwoord. Niemand kan begrijpen en voelen hoe het voelt om met dit bizarre, bijna onmenselijke gemis te moeten leven. Alleen mensen die het zelf hebben meegemaakt weten het.
Ons leven is niet meer hetzelfde als voor Daan’s ziekte, daarvoor is er teveel gebeurd. Het onbezorgde leven vol vrijheid en vrolijkheid is totaal omgegooid. Het vertrouwen dat je alles tot op zekere hoogte kunt plannen en je veel zelf in handen dacht te hebben is weg, we moeten op een andere manier zien te leven met elkaar en dat kost tijd en inspanning. Ook veel verdriet om al dat verlies, maar ook is het verdrietig dat onze meiden vanaf nu te veel stil zullen staan met angst en onzekerheid, gemis. Daar hoort een kind eigenlijk niet teveel mee bezig te zijn. We hopen dat dat wat afneemt met de tijd en ze weer het vertrouwen krijgen in het leven, dat ze zullen zien dat papa en mama het ook redden, dat hun vaste rots nog bestaat en zij in vertrouwen daarop verder kunnen met hun eigen leventje.
Alle aandacht heeft ons gezin heel goed gedaan. Ik merk nu bij mezelf dat het genoeg is geweest, ik wil en moet door. Ik bedoel daar niet mee dat ik zomaar alles wil afsluiten en achter me wil laten, natuurlijk niet dat kan niet. Ik moet wel een manier vinden die goed voelt en waarbij ik me prettig voel.
Een kaartje krijgen is heel fijn, ze komen nog regelmatig, lieve ontroerende teksten, soms gedichtjes staan erop, tekeningetjes of krabbeltjes van kinderen die Daan ook zo missen, dat is heel lief, ik hoef daarop niet te reageren, kan het lezen, erom huilen, weer even wegleggen het verplicht me tot niets.
John en ik merken dat het voor omstanders vaak niet meevalt om met ons om te gaan. Sommigen worden ongemakkelijk, soms een beetje terughoudend, lijken een beetje te ’schrikken’ als we aan komen lopen. Weten niets te zeggen, sommigen praten gewoon over dagelijkse dingen, heel fijn trouwens. Anderen proberen een troostend woord te vinden. Wij waarderen het allemaal, hebben niet zo,n oordeel daarover, wij begrijpen het helemaal als er iets gezegd wordt dat achteraf niet zo bedoeld was. Het is toch ook heel moeilijk om iets goed te zeggen? Ik zou denk ik helemaal niets kunnen en later balen dat ik niets kon! Voel je niet vervelend hieronder, dat zou zo jammer zijn. Alles wat je zegt of juist niet zegt, we nemen het je niet kwalijk, niets zeggen is ook ok! Wij willen zeker niet dat je je verplicht voelt iets te zeggen, doorlopen mag toch ook? Wij moeten ook proberen door te gaan. Praten over gewone dagelijkse dingen vinden we heel prettig, geeft ons het gevoel weer mee te kunnen doen waar we gebleven waren voor Daan’s ziekte. Betrek ons vooral overal bij. Vraag ons mee te helpen bij wat dan ook, op school, in de kerk, noem maar op, wij kunnen dan zelf kijken of het gaat lukken.
Ik ben lekker met Anne thuis en samen proberen we de draad weer enigszins op te pakken. Ik wil tijd besteden aan school, mijn meiden. In februari 2012 als Anne op school is hoop ik wat met mijn verhaal te kunnen doen, het vast te leggen in een boek voor de meiden als ze zich later mogelijk afvragen wat er precies gebeurd is in 2010/2011.
Wij waarderen het zeer dat er nog geregeld bezoek naar Daan gaat, soms staat er een bloemetje, ligt er een tekening. Dat soort gebaren vinden we heel fijn. Het idee dat er mensen even bij Daan komen doet ons goed en geeft het gevoel dat hij niet vergeten wordt.
Wij gaan nu nadenken over een mooi gedenkmonument voor op school, we weten nog niet hoe we dat vorm gaan geven en of we dat met veel of weinig aandacht doen. Ook zullen we ons moeten gaan buigen over een geschikte mooie steen of iets met glas voor op de begraafplaats.
Ik ben blij en opgelucht dat ik nu toch de juiste woorden heb gevonden om mijn gevoel duidelijk te maken en het kan delen met jullie op de web-log. Ik lees graag jullie reacties, kijk altijd even of er nog iemand gereageerd heeft. Dit is niet het slotverhaal van Daan’s web-log, als ik iets vind, of meemaak en wil delen met jullie plaats ik het, het geeft mij weer ruimte voor andere dingen als ik het opgeschreven heb.

nieuwsbrief 29, augustus 2011

Nieuwsbrief 28

Verjaardag zonder feestvarken….
Maandag 1 augustus, Daan zou 6 jaar worden vandaag.
Al dagen  heb ik gepiekerd, hoe vullen we deze dag in? Wil ik veel kinderen, Daan’s vriendjes, wil ik een select groepje mensen, wil ik samen naar het graf, zetten we iets speciaals neer? Ballonnen oplaten? Wie is er nog thuis midden in de vakantie?
Hoe zullen we ons überhaupt voelen zo’n dag? Sacha vroeg de avond ervoor; mama ga jij nu huilen morgen? Dat kan ik nu nog niet zeggen, antwoordde ik.
Kunnen/willen we wel zoveel mensen hebben zo’n dag. Hier en daar werd ons al gevraagd of er een moment is dat we bezoek willen. Werd al benauwd van de vraag om eerlijk te zijn. Ik wist het gewoon niet! Het is nog maar 2,5 maand geleden dat Daan stierf. Liever ook wil ik dat deze dag op een bepaalde manier herdacht wordt waarbij we ons zoveel mogelijk op ons gemak voelen en geen rekening met anderen hoeven te houden.
Er is dan maar 1 oplossing: We gaan er tussenuit met ons eigen gezin. Proberen zoveel mogelijk plezier te maken nu we er met zijn vieren op uit gaan.
De meiden mochten kiezen, het werd de dierentuin, in Arnhem. Het werd een fijne dag, herinneringen kwamen boven aan Daan die zo van tijgers hield, ook zo graag op het terrasje een frietje mee had gepikt. Niet teveel denken zei ik steeds tegen mezelf.
We hebben de hele dierentuin rondgelopen, lekker koffie gedronken, in Driebergen een pannenkoek gegeten.
We hebben ons zo vermaakt, het was zo goed weer even een dag met zijn vieren te zijn, was lang geleden, veel te lang eigenlijk.
Bij thuiskomst zijn we doorgereden naar Daan’s grafje, er lagen bloemen, plantjes, beestjes op stekers, zonder afzender soms maar zo hartverwarmend. Wat fijn!! Mensen zijn Daan ondanks dat het vakantietijd is niet vergeten, wow!  Ik moet toegeven dat ik wel nieuwsgierig blijf wie die mand met hengsel en een hartje erin heeft neergezet…Thuis lag de mat vol met kaarten, de mooiste kaarten met vlinders erop. Lieve mensen wat deed ons dat goed, we zijn vol waardering voor de mensen die aan ons en Daan gedacht hebben en de mooiste kaarten hebben uitgezocht. Soms met een gedichtje erin, lieve teksten. Heel erg bedankt!
Thuis hebben we met onze ouders een kopje koffie gedronken, ons verhaal verteld. Voor de thuisblijvers was het moeilijker om de dag door te komen, dat hebben we ons niet echt gerealiseerd.

Het was een dag met een lach en een traan maar wel voor ons ‘goed’ te doen, steeds weer moeten we ons eigen gevoel volgen, dan komt het goed.

foto's van een dagje varen.

We hebben de hele zomer een bootje kunnen lenen van vrienden, als het zonnig was, gingen we er lekker op uit.

Mooie route door de Linschoten en en ijsje eten in Montfoort.

ra ra, van wie zijn die billen?

Soms moest je even wachten tot de sluis open is.....

Foto's van onze kleine kat Kiki

Anne en sacha (waren) heel erg gek op Kiki, het gaf de meiden zo veel troost en plezier, jammer genoeg werd hun kat na 6 maanden in de straat gevonden, overreden, kon er ook nog wel bij.....

Erg jammer dat Kiki er niet meer is, het was een gekke maar superlieve kroelpoes. Gelukkig hebben we Karel onze rode kater nog.

zomervakantie foto's

Sacha heeft in de vakantie vaak een dagje bij een vriendinnetje gespeeld. Hier is ze bij Marinda.

Vriendinnetje Floor

Buurjongen Stef heeft het mooiste zwembad in de buurt

Een paar heerlijk warme dagen werden goed benut bij het Henschotermeer.

Knutselen en broodjes bakken bij de heksenketelweek.

Nagels lakken bij Amber

Vera en Anne

Voor het eerst op kraamvisite bij ons pasgeboren katje Kiki.

Bij Marinda en haar zusjes en dieren op de boerderij.

Anne in de hangmat bij Stef

Zomerfeestje in Speeltuin Pinkeltje.