Nieuwsbrief 30, september 2011

September 2011

Ik ben blij dat ik weer wat op de web-log kan zetten, heb tijd nodig gehad om duidelijkheid te krijgen over mijn gevoel.  Nu staat het vast en geeft het me rust.
Regelmatig wordt me de vraag gesteld; hoe gaat het met je? Die ‘goedbedoelde’ vraag is knap lastig en gewoon niet te beantwoorden, het antwoord wat ik dan geef is meestal niet de juiste, ik klaag niet graag en ben ook niet graag negatief of zeurderig dus houd ik me groot en geef te vaak een oneerlijk antwoord. Niemand kan begrijpen en voelen hoe het voelt om met dit bizarre, bijna onmenselijke gemis te moeten leven. Alleen mensen die het zelf hebben meegemaakt weten het.
Ons leven is niet meer hetzelfde als voor Daan’s ziekte, daarvoor is er teveel gebeurd. Het onbezorgde leven vol vrijheid en vrolijkheid is totaal omgegooid. Het vertrouwen dat je alles tot op zekere hoogte kunt plannen en je veel zelf in handen dacht te hebben is weg, we moeten op een andere manier zien te leven met elkaar en dat kost tijd en inspanning. Ook veel verdriet om al dat verlies, maar ook is het verdrietig dat onze meiden vanaf nu te veel stil zullen staan met angst en onzekerheid, gemis. Daar hoort een kind eigenlijk niet teveel mee bezig te zijn. We hopen dat dat wat afneemt met de tijd en ze weer het vertrouwen krijgen in het leven, dat ze zullen zien dat papa en mama het ook redden, dat hun vaste rots nog bestaat en zij in vertrouwen daarop verder kunnen met hun eigen leventje.
Alle aandacht heeft ons gezin heel goed gedaan. Ik merk nu bij mezelf dat het genoeg is geweest, ik wil en moet door. Ik bedoel daar niet mee dat ik zomaar alles wil afsluiten en achter me wil laten, natuurlijk niet dat kan niet. Ik moet wel een manier vinden die goed voelt en waarbij ik me prettig voel.
Een kaartje krijgen is heel fijn, ze komen nog regelmatig, lieve ontroerende teksten, soms gedichtjes staan erop, tekeningetjes of krabbeltjes van kinderen die Daan ook zo missen, dat is heel lief, ik hoef daarop niet te reageren, kan het lezen, erom huilen, weer even wegleggen het verplicht me tot niets.
John en ik merken dat het voor omstanders vaak niet meevalt om met ons om te gaan. Sommigen worden ongemakkelijk, soms een beetje terughoudend, lijken een beetje te ’schrikken’ als we aan komen lopen. Weten niets te zeggen, sommigen praten gewoon over dagelijkse dingen, heel fijn trouwens. Anderen proberen een troostend woord te vinden. Wij waarderen het allemaal, hebben niet zo,n oordeel daarover, wij begrijpen het helemaal als er iets gezegd wordt dat achteraf niet zo bedoeld was. Het is toch ook heel moeilijk om iets goed te zeggen? Ik zou denk ik helemaal niets kunnen en later balen dat ik niets kon! Voel je niet vervelend hieronder, dat zou zo jammer zijn. Alles wat je zegt of juist niet zegt, we nemen het je niet kwalijk, niets zeggen is ook ok! Wij willen zeker niet dat je je verplicht voelt iets te zeggen, doorlopen mag toch ook? Wij moeten ook proberen door te gaan. Praten over gewone dagelijkse dingen vinden we heel prettig, geeft ons het gevoel weer mee te kunnen doen waar we gebleven waren voor Daan’s ziekte. Betrek ons vooral overal bij. Vraag ons mee te helpen bij wat dan ook, op school, in de kerk, noem maar op, wij kunnen dan zelf kijken of het gaat lukken.
Ik ben lekker met Anne thuis en samen proberen we de draad weer enigszins op te pakken. Ik wil tijd besteden aan school, mijn meiden. In februari 2012 als Anne op school is hoop ik wat met mijn verhaal te kunnen doen, het vast te leggen in een boek voor de meiden als ze zich later mogelijk afvragen wat er precies gebeurd is in 2010/2011.
Wij waarderen het zeer dat er nog geregeld bezoek naar Daan gaat, soms staat er een bloemetje, ligt er een tekening. Dat soort gebaren vinden we heel fijn. Het idee dat er mensen even bij Daan komen doet ons goed en geeft het gevoel dat hij niet vergeten wordt.
Wij gaan nu nadenken over een mooi gedenkmonument voor op school, we weten nog niet hoe we dat vorm gaan geven en of we dat met veel of weinig aandacht doen. Ook zullen we ons moeten gaan buigen over een geschikte mooie steen of iets met glas voor op de begraafplaats.
Ik ben blij en opgelucht dat ik nu toch de juiste woorden heb gevonden om mijn gevoel duidelijk te maken en het kan delen met jullie op de web-log. Ik lees graag jullie reacties, kijk altijd even of er nog iemand gereageerd heeft. Dit is niet het slotverhaal van Daan’s web-log, als ik iets vind, of meemaak en wil delen met jullie plaats ik het, het geeft mij weer ruimte voor andere dingen als ik het opgeschreven heb.