nieuwsbrief 31, november 2011

15 november 2011, John kwam op een dag met het idee om een soort gedenkdag te organiseren  om op een gepaste manier onze trouwe vrienden en familie te bedanken voor hun inzet het afgelopen 1 ½   jaar.

Het zou wel heel mooi zijn om elkaar weer zo bij elkaar te zien en te praten. Ik zag alleen niet zo goed in hoe en waar we dat konden realiseren.
Gewoon op de zaak zei John, op de zaak?? Het ziet grijs van het stof!! Ik bedacht me snel, we moesten het toch maar doen en wel snel aan de slag dan!
Diezelfde week maakte Irma de uitnodiging die ik zooo mooi vond, een prachtige afbeelding van Daan erop, een heldere hemel boven hem, alsof hij afdaalde om er bij te kunnen zijn…..
De uitnodigingen werden verspreid, de week erop heb ik steeds een stuk in de hal leeggehaald en  schoongemaakt, tuinstoelen opgehaald, staan tafels konden we lenen. We hingen toch een vlaggenlijntje op, ja een gezellig plekje wil je er toch van maken ook hingen we  kerstlichtjes aan de wanden.

John haalde op het laatst de hogedrukspuit over de vloer, YES! Het was schoon en gezellig geworden, ik dacht dat dat niet kon in zo’n grote hal, het kon beginnen !

Het ging allemaal heel goed, de meiden hielpen mee, hadden er veel zin in.
Sacha maakte uitdeelhapjes voor de kinderen, mooi op een grote schaal, versierd.  Ik maakte salades, John bakte de patat voor, schrapte en kookte de kriel voor, mijn schoonmoeder maakte verse appelmoes en maakte een aardappelsalade. Verder hadden we sateetjes met saus en stokbrood met smeerseltjes, alles lukte en werd gretig opgegeten.
Het was een heel fijne dag en avond! Maar 2 mensen konden niet komen, verder was iedereen er. Mensen reageerden ook zo warm, ze vonden het een mooie uitnodiging, ze vonden het ook een speciale gedachte, zo een half jaar na het overlijden om dan nog eens heel dicht bij elkaar te zijn. Mensen kenden elkaar ook, kwamen vaak bij ons over de vloer tijdens het ziek zijn. Er hing een fijne ongedwongen sfeer, niet zwaar beladen. Ik had een foto van Daan op een plek neergezet met kaarsen erbij, zo hoorde hij er ook weer echt bij, het ging tenslotte ook om hem.
Het trok de aandacht, iedereen keek even, zei er wat tegen en gaf ons een compliment voor het mooie plekje zo, tussen de gasten... Er was tijd voor praten en te spelen met de kinderen. Er werd ge-raced op skelters, gebadmintond, geskeelerd, de kinderen vermaakte zich zo heerlijk! We hadden voor de kleintjes een speelkleed met de duplo trein en Daan’s auto’s. Op de grill hadden we sateetjes met patat, kriel, salades, stokbrood, lekkere wijn en bier. Bijna alles was op.
Sommige wisten niet goed wat ze die avond  te wachten stond, wat voor sfeer er zal hangen?  daarom kwamen sommigen wel aarzelend binnen, wij en de kinderen hebben zelfs kado’s gehad, helemaal niet nodig! Met handen vol bloemen gingen we naar huis terug.
John hield nog een kort praatje, wenste iedereen een smakelijk eten en de avond liep als een trein. Wij hebben heel fijn met bijna iedereen bijgepraat. Er hing een warme sfeer, wij kregen zoveel aandacht ook, waardering voor de manier zoals wij het oppakken zeg maar.
Het is gek maar het was toch een beetje feestelijk, alleen hadden we absoluut geen reden tot feesten, dat wist iedereen en juist dat merkte je zo! Niet uit te leggen, maar warm!, heb er geen andere woorden voor.
Nu vandaag heb ik alles in de zaak weer opgeruimd, gesopt....geleende spullen moeten nog terug.
En nu......stromen de tranen me de hele dag al over de wangen, voel ik me ineens zo vreemd dat ik zo gelachen heb zaterdag, dat niemand wat aan me merkte, dat het lijkt alsof we dan maar weer doorgaan, niets is minder waar.....er is namelijk thuis niets veranderd en dat hakt er weer flink in! Ik mis mijn lieve knappe mannetje zo, zie de hele dag zijn koppie voor me, hoor zijn stem weer, hoor hem Sacha roepen en schaterlachen.....weg is ie, helemaal weg uit ons huis, uit ons gezin, hoe kan het, waarom, ik heb zo’n pijn!!!!!!Haal hem terug, soms denk ik, ik wil graag vroeg dood!!gelukkig stop ik deze gedachten ver weg,als ik aan John en de meiden denk.
Ik hoop dat dit verdrietige gevoel weer plaats maakt voor fijne herinneringen aan deze zo geslaagde zaterdag, ik voel me in de war, voelde me zaterdag zo blij, omringt met liefde van de liefste mensen om ons heen.......voel me nu erg alleen.

Ik ben morgen jarig, wordt ik 37! de eerste keer zonder Daan, ik ga lekker weg met mijn vriendin, koffie met gebak in Gouda eten, daarna Sint inkopen doen voor de 5e. ‘s avonds blijft een kleine groep familie eten, en hoop ik weer vrolijk te zijn. Ik leef !! en mag ouder worden, Daan mocht het niet en zou dat graag gewild hebben! ik moet toch maar weer dankbaar zijn.

De uitnodiging, gemaakt door Irma;), zooo moooi!