2 jaar

Lieve grote Daan, onze trots!

15 mei, 2 jaar alweer….

Weg uit ons midden, uit je vertrouwde huis, ons  buurtje waar je zoveel op je trekker en later op je skelter hebt gereden. Speeltuin Pinkeltje, waar we je altijd konden vinden als we je zochten. Vaak op het randje van de zandbak, samen met buurtgenootje Micha, kiep auto’s vol zand laden of zomaar kijken naar hoe anderen aan het spelen waren.  Nooit ging je alleen naar Pinkeltje, altijd wel ergens kon je Sacha vinden, in de buurt van jou, je lieve zus, dat gaf een vertrouwd gevoel. Samen met haar durfde je ‘verder’ weg van huis.

In de buurt stond je bekend als een lief rustig mannetje wat graag een praatje maakte, geen gekke sprongen maakte, geen drukte maker,  altijd afwachtend, je kon gerust een poosje op je groene trekker bij de overbuurman kijken hoe die zijn plantjes verzorgde, je zei hem dan dat zijn bloemetjes mooi waren…zo vertelde de buurman later eens.

Je was wel gauw van streek als één van de grote stoere jongens uit de buurt expres hun bal tegen je aan gooide of je een duwtje gaf, dan kwam je luid brullend aan de arm van Sacha naar huis om getroost te worden. Mama vond dan dat je maar niet zo gauw moest huilen, en een beetje een vent moest worden. Maar het zat gewoon niet in je, je was een heel zachtaardig jongetje met veel gevoel in je.

Je had ook veel oog voor anderen, als je bijvoorbeeld een oudere vrouw alleen op een bankje ergens in het gras zag zitten vroeg je aan ons; heeft zij geen man, is ze alleen? Wat zielig hé?

Het is daarom maar goed Daan dat je ons verdriet niet ziet, je had er zo over in gezeten dat je vast zou vergeten zelf wel te genieten van het leven.

Wij vertrouwen erop, ondanks het grote verdriet, het bijna onmenselijke gemis elke dag bij het opstaan en weer naar bed gaan dat je het goed hebt bij onze liefdevolle Vader in de Hemel, bij opa, bij alle andere lieve moedige kindjes die gemist worden door zovelen papa’s, mama’s, brusjes, opa’s en oma’s….

Papa en mama, Sacha, Anne en Cas zullen door moeten in dit leven, natuurlijk  is het moeilijk en hebben we veel verdriet maar  jij hebt ons zoveel goeds nagelaten en je laat nog zoveel van je liefde zien en voelen aan ons.

Jij hebt ons niet verlaten, vanuit jouw vertrouwde plek waar je nu bent kijk je nog regelmatig om het hoekje bij ons, alleen al daarom proberen we er nog wat van te maken en zoveel mogelijk leuke dingen te blijven doen met elkaar.

Het blijft wel moeilijk om uit ons vertrouwde kringetje te komen, we blijven graag in kleine kringen, bij elkaar, zoeken elkaar steeds op, als we iets niet samen kunnen doen, doen we het liever niet. Het voelt veilig zo, we hoeven de grote wereld niet in, steeds nieuwe uitdagingen aan te gaan, zo is het overzichtelijk en vertrouwd, eenvoudig maar fijn.

We kunnen het lieve Daan, je kunt trots op ons zijn en wij op jou nog altijd!

Ooit zijn we weer bij elkaar en hoeven we elkaar nooit meer te verlaten, daar vertrouwen we op!

Dikke kus van Papa en Mama, Sacha, Anne en Cas.