luisteren

Ik zou zo graag willen vertellen hoe het met ons gaat op het moment.

Maar het lijkt wel of het vinden van de juiste woorden me moeilijk afgaat de laatste tijd. Mijn hoofd is ook een warboel, kan me heel slecht concentreren, voel me letterlijk en figuurlijk wankel. Het kan best horen bij het ontzwangeren, ik merk dat dat me ook wat minder makkelijk afgaat dan bij de vorige zwangerschappen, toen had ik er nauwelijks last van.

Cas is nu 5 ½  maand, een heerlijk vrolijk ventje maar ’s nachts een spook, om de 3 uur vind hij het nodig om mama wakker te maken, is met een speen niet te troosten, wil gewoon even lekker aan de borst sabbelen om dan weer heerlijk naast mij in slaap te vallen. Natuurlijk is dat helemaal geweldig, fijn zo’n zacht kreunend en tevreden mannetje te horen drinken en genieten in de nacht maar ik ben zo moe, nu na bijna 6 maanden nog geen nacht door geslapen te hebben.

Toch, als hij me ’s morgens bij het opstaan weer zo’n heerlijke lach geeft vergeet ik die nacht en ben ik zo blij met hem in ons gezin!

Ik spreek mezelf elke keer weer toe dat het voor zijn 18^e heus wel over is en we dan vast en zeker wel weer eens lekker hebben kunnen slapen.

Nu ik er zo over nadenk merk ik dat ‘in de toekomst kijken’ niet prettig voelt voor me, dat beangstigd me, ik wil dat nog niet. Liever kijken we nog steeds per dag hoe het met ons gaat dat voelt veiliger. Angst is er en zal misschien wel altijd deel van ons gezin uit blijven maken. Hoop is er wel, hoop dat we gelukkig en sterk blijven en niet nog eens zoveel ellende mee moeten maken. Hoop dat we elkaar niet uit het oog verliezen, altijd tijd voor elkaar maken, luisteren naar elkaar.

Mijn geloof in God is met het verliezen van Daan juist veel sterker geworden, ik voel me één met Hem, als een liefdevolle Vader voor mij/ons.

Mijn gedachten en de gesprekjes die ik in mijn hoofd heb zijn ook eigenlijk de hele dag aan God en Daan, ik voel me erg met hun verbonden, zij zijn als een warme deken over ons.

Ik voel me beschermd, als een wakend oog die met ons meereist en ons af en toe even waarschuwd en helpt om de juiste beslissingen te nemen. Ik beleef dat als een verrijking van mijn leven, nooit eerder voelde ik die sterke liefde, verbondenheid en het vertrouwen zo sterk, mijn geloof heeft diepgang gekregen. Het heeft mij een ander mens gemaakt.

Doordat ik mij zo’n ander mens voel voel ik mij daarintegen wel soms aan de zijlijn van dit aardse leven staan, ik kan niet goed uitleggen wat ik precies bedoel. Het zijn ook geen onderwerpen waar je over praat op het schoolplein, in de stad. Ik ben nog in ontwikkeling na alle ellende, het was zo ingrijpend allemaal, onbeschrijflijk hoe het vertouwde allemaal op zijn kop gezet wordt. Alle stukjes moeten nu weer één voor één een plaats krijgen om de chaos weer te ordenen. Soms is die opgave te veel voor me, heb ik geen orde in mijn hoofd, voel ik me zo ellendig en alleen in deze strijd. Bij anderen lijkt het dan zo simpel en geordend te lopen en hoor je juist die mensen klagen over “nutteloze” dingen. Vermoeiend is dat.

Nu zit ik ook even in die fase merk ik, ik ben zo verdrietig, de paniek van het nooit meer Daan zien, voelen, ruiken is volledig toegeslagen. Ik voel me erg moe en zo labiel, krijg van ieder mooi, blij bericht of juist ernstig bericht van anderen tranen in mijn ogen.

Ik heb zo’n behoefte aan een fijn gesprek, iemand die me echt uit laat praten, huilen vertellen totdat ik helemaal uitgepraat ben.

Ik weet dat dit een fase is die bij het rouwen zal horen, ik vertrouw er ook echt op dat het goed gaat komen met me. Afgelopen zondag las de dominee een gedicht voor, ik kende het gedicht al, maar nu kwam hij echt bij me binnen, ik zal hem hieronder het bericht plaatsen. Eens zal er op een onverwacht moment weer eens zo’n fijn gesprek plaatsvinden, ik zoek het niet op, het komt er….

 

LUISTEREN

Als ik je vraag naar mij te luisteren
en jij begint mij adviezen te geven
dan doe je niet wat ik je vraag.

Als ik je vraag naar mij te luisteren
en jij begint mij te vertellen waarom
ik iets niet zo moet voelen als ik het voel,
dan neem je mijn gevoelens niet serieus.

Als ik je vraag naar mij te luisteren
en jij denkt dat je iets moet doen om
mijn problemen op te lossen,
dan laat je mij in de steek,
hoe vreemd dat ook mag lijken

Dus, alsjeblieft, luister alleen maar naar
me en probeer me te begrijpen.

En als je wilt praten, wacht dan even en
ik beloof je dat ik op mijn beurt naar jou
zal luisteren.

Leo Buscaglia