Ik mis je zoooooo

Ik mis je zo….

Lieve Daan, de tijd vliegt, al 2 jaar ben je niet meer lijfelijk bij ons.
Het verlangen naar jou is zo groot, we zijn zo verdrietig dat je niet meer bij ons bent,  gewoon ook aan tafel zit, je prakkie zichtbaar genietend  opeet.  
We missen je zo ontzettend als we met de kinderen op bed zingen voor het naar bed gaan. Nog altijd wordt jouw naam dan ook  genoemd, natuurlijk, ook jij gaat gewoon slapen, jij bent moe….je hoort er nog zo bij.
We missen je als we met elkaar bbq-en,  een verjaardag vieren of gewoon als de buurt kinderen met elkaar spelen.  Ik merk dat ik soms naar kinderen zit te staren en dan even wegdromen en jou ertussen zie spelen, soms zullen die kinderen wel eens denken misschien, die mama zit te dromen…het maakt me niet verdrietiger, ik droom graag soms zo even weg.

De afgelopen weken ging het lekker met me, ben 2 dagen bij papa aan het werk, als Wim op vakantie is of lekker een dag wil fietsen kom ik papa ook helpen. Cas is dan bij oma, de meiden naar school. Het is heel fijn om samen met papa te werken, samen gaat het goed, we hebben lol, praten veel, drinken een bakkie samen, daar op het werk komen echt aan elkaar toe, thuis zijn Sacha, Anne en Cas het die de aandacht krijgen.

Bij papa op het werk was jij ook graag Daan, lekker rommelen, altijd wat te doen, jou aanwezigheid is zo voelbaar daar in de loods. Daarom ben ik er graag, ook daar heb ik soms het gevoel dat je achter een machine naar me staat te loeren, heel gek om zo te zeggen misschien maar zo dichtbij voel ik je daar.
Je zult wel vaak moeten lachen om mama denk ik, pas nog met de heftruck, mama reed een pallet aardappels om, moesten mama en papa op onze knieën de grond leeg rapen…met jou in gedachten lukt alles, ook lachen om mijn eigen stomme dingen.

Thuis gaat het ook goed, je naam wordt elke dag genoemd, Sacha is de afgelopen tijd wat meer met je bezig geweest, vooral als ze in bed ligt en door het zomerweer niet meteen kan slapen. De volgende morgen vind mama dan fotoboeken op de grond en heeft ze alles weer eens bekeken. Ze vraagt dan ‘s morgens; mama, Daan en ik waren even groot hé, en we sliepen samen op de kamer in dezelfde bedjes. We leken net een tweeling. Tussen Sacha en Daan zit maar 15 maanden, Daan was een grote jongen voor zijn leeftijd, een tijd lang waren ze idd even groot. Ik voel me zo verdrietig dat Sacha en Anne met zo’n gemis moeten leven, toch ben ik zo trots op ze dat het wel mogelijk is een fijn leven te hebben ook al hebben ze zo’n verdriet.

Anne heeft het ook vaak over je en is dan echt verdrietig, ze zegt dan Ik wil dat Daan er nog is, hij was zo lief! Ook in de auto zegt ze vaak, hier kan Daan nog zitten mama.

Na een aantal goed weken is het nu dan even niet zo lekker, ik voel me leeg zonder jou, geen kind of mooie materiële dingen kan jouw plek opvullen of me troosten, niets kan mijn verdriet wegnemen. Ik moet accepteren dat het even niet zo lekker gaat maar dat kan ik niet zo goed, ik wil tegen de stroom van verdriet en gemis ingaan en het wegduwen. Toch is het beter erin mee te gaan en het te kunnen accepteren en te voelen wat ik allemaal voel. Huilen kan ik niet, waarom niet? Ik snap het zelf niet, mijn hoofd zit vol tranen maar ze komen er niet uit. IK kan het wel oproepen als ik het nummer van Racoon opzet, Don’t give up the fight, het gaat over een jongetje dat zo gestreden heeft maar toch ook overleden is aan kanker. Als ik daar naar luister komen de tranen, heerlijk, huilen om jou, dat is soms zo goed en het lucht even op, totdat de emmer weer tot de rand gevuld is met tranen, ik hoop dat het nooit ophoudt die tranen, verdriet om jou hoort bij mij en hoort nooit op te houden zolang ik leef.

Ik blijf jou mama, net als ik dat ben voor Sacha, Anne en Cas.
Nog een paar weken en je wordt 8 jaar, kinderen van de zwangerschapsclub worden wel echt 8, jij blijft 5,5 jaar. Moeilijk en toch wel erg confronterend blijft het als ik de kinderen alleen zie gaan op de fiets, in het zwembad met zwemdiploma’s, van die mooie grote jongens van 8 met grote mensen tanden , ik maak dat met jou allemaal niet mee.
Jammer dat vaak (jonge mensen) niet over je durven te vragen, laatst kwam ik een moeder tegen die weet dat jij er niet meer bent, ze had mij al jaren niet meer gezien, na de zwangerschapsclub van jou en haar zoon. Het ging alleen maar over onze andere kinderen, zo jammer, soms wil ik zo graag mijn verhaal kwijt, juist aan iemand die het nog nooit gehoord heeft. Ik kwam jouw zuster van de kraamafdeling van het ziekenhuis onverwacht tegen, een vrouw van in de 50, die vroeg er wel naar, we stonden een poos in een winkel te praten. Zo fijn, vaak juist mensen van die leeftijd, met zelf een ‘rugzak’ met tegenslagen durven het aan om over zo’n onderwerp te beginnen. Dat geeft energie en kan ik weer weken op ‘teren’.
Ik blijf het gewoon lastig vinden om het gevoel te hebben geen ruimte voor jou te krijgen, ook in de familie blijft dat een beladen punt, en kan ik moeilijk accepteren.
Ik wil blijven praten over je punt uit, jammer voor diegene die er niet tegen kan.
Een moeder kan nu eenmaal niet loskomen van een bloedeigen kind  die ze heeft moeten loslaten, dikke uitroepteken!
Ik heb even lekker mijn hart gelucht en hoop weer door te kunnen, óp naar betere tijden.

 

 

 

 

 

wie o wie?

Graag zou ik willen weten wie er een plantje bij Daan heeft gezet.
Op het kaartje stond geen naam, wel een verwijzing naar een blog, ik heb geprobeerd de blog te vinden maar krijg geen blog met deze naam.
Ik ben toch wel erg benieuwd wie deze persoon is, graag een reactie, kan ook op mijn facebook!
Bedankt voor het plantje, we zijn er blij mee.
Bij deze wil ik ook graag meteen alle andere lieve mensen bedanken voor de kaarten met lieve meelevende teksten. Het deed ons weer zo goed, Daan is nog steeds in vele harten aanwezig, zo fijn!!

2 jaar

Lieve grote Daan, onze trots!

15 mei, 2 jaar alweer….

Weg uit ons midden, uit je vertrouwde huis, ons  buurtje waar je zoveel op je trekker en later op je skelter hebt gereden. Speeltuin Pinkeltje, waar we je altijd konden vinden als we je zochten. Vaak op het randje van de zandbak, samen met buurtgenootje Micha, kiep auto’s vol zand laden of zomaar kijken naar hoe anderen aan het spelen waren.  Nooit ging je alleen naar Pinkeltje, altijd wel ergens kon je Sacha vinden, in de buurt van jou, je lieve zus, dat gaf een vertrouwd gevoel. Samen met haar durfde je ‘verder’ weg van huis.

In de buurt stond je bekend als een lief rustig mannetje wat graag een praatje maakte, geen gekke sprongen maakte, geen drukte maker,  altijd afwachtend, je kon gerust een poosje op je groene trekker bij de overbuurman kijken hoe die zijn plantjes verzorgde, je zei hem dan dat zijn bloemetjes mooi waren…zo vertelde de buurman later eens.

Je was wel gauw van streek als één van de grote stoere jongens uit de buurt expres hun bal tegen je aan gooide of je een duwtje gaf, dan kwam je luid brullend aan de arm van Sacha naar huis om getroost te worden. Mama vond dan dat je maar niet zo gauw moest huilen, en een beetje een vent moest worden. Maar het zat gewoon niet in je, je was een heel zachtaardig jongetje met veel gevoel in je.

Je had ook veel oog voor anderen, als je bijvoorbeeld een oudere vrouw alleen op een bankje ergens in het gras zag zitten vroeg je aan ons; heeft zij geen man, is ze alleen? Wat zielig hé?

Het is daarom maar goed Daan dat je ons verdriet niet ziet, je had er zo over in gezeten dat je vast zou vergeten zelf wel te genieten van het leven.

Wij vertrouwen erop, ondanks het grote verdriet, het bijna onmenselijke gemis elke dag bij het opstaan en weer naar bed gaan dat je het goed hebt bij onze liefdevolle Vader in de Hemel, bij opa, bij alle andere lieve moedige kindjes die gemist worden door zovelen papa’s, mama’s, brusjes, opa’s en oma’s….

Papa en mama, Sacha, Anne en Cas zullen door moeten in dit leven, natuurlijk  is het moeilijk en hebben we veel verdriet maar  jij hebt ons zoveel goeds nagelaten en je laat nog zoveel van je liefde zien en voelen aan ons.

Jij hebt ons niet verlaten, vanuit jouw vertrouwde plek waar je nu bent kijk je nog regelmatig om het hoekje bij ons, alleen al daarom proberen we er nog wat van te maken en zoveel mogelijk leuke dingen te blijven doen met elkaar.

Het blijft wel moeilijk om uit ons vertrouwde kringetje te komen, we blijven graag in kleine kringen, bij elkaar, zoeken elkaar steeds op, als we iets niet samen kunnen doen, doen we het liever niet. Het voelt veilig zo, we hoeven de grote wereld niet in, steeds nieuwe uitdagingen aan te gaan, zo is het overzichtelijk en vertrouwd, eenvoudig maar fijn.

We kunnen het lieve Daan, je kunt trots op ons zijn en wij op jou nog altijd!

Ooit zijn we weer bij elkaar en hoeven we elkaar nooit meer te verlaten, daar vertrouwen we op!

Dikke kus van Papa en Mama, Sacha, Anne en Cas.

 

luisteren

Ik zou zo graag willen vertellen hoe het met ons gaat op het moment.

Maar het lijkt wel of het vinden van de juiste woorden me moeilijk afgaat de laatste tijd. Mijn hoofd is ook een warboel, kan me heel slecht concentreren, voel me letterlijk en figuurlijk wankel. Het kan best horen bij het ontzwangeren, ik merk dat dat me ook wat minder makkelijk afgaat dan bij de vorige zwangerschappen, toen had ik er nauwelijks last van.

Cas is nu 5 ½  maand, een heerlijk vrolijk ventje maar ’s nachts een spook, om de 3 uur vind hij het nodig om mama wakker te maken, is met een speen niet te troosten, wil gewoon even lekker aan de borst sabbelen om dan weer heerlijk naast mij in slaap te vallen. Natuurlijk is dat helemaal geweldig, fijn zo’n zacht kreunend en tevreden mannetje te horen drinken en genieten in de nacht maar ik ben zo moe, nu na bijna 6 maanden nog geen nacht door geslapen te hebben.

Toch, als hij me ’s morgens bij het opstaan weer zo’n heerlijke lach geeft vergeet ik die nacht en ben ik zo blij met hem in ons gezin!

Ik spreek mezelf elke keer weer toe dat het voor zijn 18^e heus wel over is en we dan vast en zeker wel weer eens lekker hebben kunnen slapen.

Nu ik er zo over nadenk merk ik dat ‘in de toekomst kijken’ niet prettig voelt voor me, dat beangstigd me, ik wil dat nog niet. Liever kijken we nog steeds per dag hoe het met ons gaat dat voelt veiliger. Angst is er en zal misschien wel altijd deel van ons gezin uit blijven maken. Hoop is er wel, hoop dat we gelukkig en sterk blijven en niet nog eens zoveel ellende mee moeten maken. Hoop dat we elkaar niet uit het oog verliezen, altijd tijd voor elkaar maken, luisteren naar elkaar.

Mijn geloof in God is met het verliezen van Daan juist veel sterker geworden, ik voel me één met Hem, als een liefdevolle Vader voor mij/ons.

Mijn gedachten en de gesprekjes die ik in mijn hoofd heb zijn ook eigenlijk de hele dag aan God en Daan, ik voel me erg met hun verbonden, zij zijn als een warme deken over ons.

Ik voel me beschermd, als een wakend oog die met ons meereist en ons af en toe even waarschuwd en helpt om de juiste beslissingen te nemen. Ik beleef dat als een verrijking van mijn leven, nooit eerder voelde ik die sterke liefde, verbondenheid en het vertrouwen zo sterk, mijn geloof heeft diepgang gekregen. Het heeft mij een ander mens gemaakt.

Doordat ik mij zo’n ander mens voel voel ik mij daarintegen wel soms aan de zijlijn van dit aardse leven staan, ik kan niet goed uitleggen wat ik precies bedoel. Het zijn ook geen onderwerpen waar je over praat op het schoolplein, in de stad. Ik ben nog in ontwikkeling na alle ellende, het was zo ingrijpend allemaal, onbeschrijflijk hoe het vertouwde allemaal op zijn kop gezet wordt. Alle stukjes moeten nu weer één voor één een plaats krijgen om de chaos weer te ordenen. Soms is die opgave te veel voor me, heb ik geen orde in mijn hoofd, voel ik me zo ellendig en alleen in deze strijd. Bij anderen lijkt het dan zo simpel en geordend te lopen en hoor je juist die mensen klagen over “nutteloze” dingen. Vermoeiend is dat.

Nu zit ik ook even in die fase merk ik, ik ben zo verdrietig, de paniek van het nooit meer Daan zien, voelen, ruiken is volledig toegeslagen. Ik voel me erg moe en zo labiel, krijg van ieder mooi, blij bericht of juist ernstig bericht van anderen tranen in mijn ogen.

Ik heb zo’n behoefte aan een fijn gesprek, iemand die me echt uit laat praten, huilen vertellen totdat ik helemaal uitgepraat ben.

Ik weet dat dit een fase is die bij het rouwen zal horen, ik vertrouw er ook echt op dat het goed gaat komen met me. Afgelopen zondag las de dominee een gedicht voor, ik kende het gedicht al, maar nu kwam hij echt bij me binnen, ik zal hem hieronder het bericht plaatsen. Eens zal er op een onverwacht moment weer eens zo’n fijn gesprek plaatsvinden, ik zoek het niet op, het komt er….

 

LUISTEREN

Als ik je vraag naar mij te luisteren
en jij begint mij adviezen te geven
dan doe je niet wat ik je vraag.

Als ik je vraag naar mij te luisteren
en jij begint mij te vertellen waarom
ik iets niet zo moet voelen als ik het voel,
dan neem je mijn gevoelens niet serieus.

Als ik je vraag naar mij te luisteren
en jij denkt dat je iets moet doen om
mijn problemen op te lossen,
dan laat je mij in de steek,
hoe vreemd dat ook mag lijken

Dus, alsjeblieft, luister alleen maar naar
me en probeer me te begrijpen.

En als je wilt praten, wacht dan even en
ik beloof je dat ik op mijn beurt naar jou
zal luisteren.

Leo Buscaglia

 

Wat een gelijkenis!

 Cas, bijna 4 maanden jong!

Daan, 4 maanden (2005)

 

febr. 2013.

Nu Cas ouder wordt zien we steeds meer gelijkenis met zijn mooie broer Daan, niet omdat we dat zo graag willen zien, het is gewoon zo, veel mensen zien het.

 Natuurlijk is Cas heel anders, het is Daan niet, dat is ook niet onze wens maar heel bijzonder is het wel!

Het geeft een dubbel gevoel, een steek in je hart als je weer eens zo'n foto vindt van Daan en daar nu Cas zo in ziet, een steek van pijn en gemis om het verlies van Daan en vreugde tegelijk om wat je bij Cas ziet, hij lacht ook hetzelfde, zo bijzonder. Wat zal Daan ontzettend trots zijn op zijn kleine broertje, hij zal hem vast en zeker vaak knuffelen, want Daan was een enorme knuffelkont, Cas ook, heerlijk vindt hij het wanneer je een kus in zijn nekje geeft, zijn mond gaat helemaal wijd open van plezier en hij geeft je de mooiste lachjes!

Gisteren werd Anne 5 jaar, ook weer zo'n dag dat je Daan zo mist, het was zo gezellig met elkaar, zo gemoedelijk, we hebben het in 3 dagen gevierd. Mensen uit ons straatje waren er ook weer allemaal, we pakken de draad weer op, het is even heel moeilijk geweest om er voor elkaar te zijn maar nu je zo weer bij elkaar op verjaardag kan komen en het gezellig hebt met elkaar heb ik de moed er weer in dat het goed kan komen.

Anne heeft nu de leeftijd bereikt waar Daan's leven eindigde, moeilijk en een gek idee, in mijn beleving was Daan toch ouder, hij werd maar 5 jaar en 9 maanden.

We hebben vertrouwen en gaan door, er zijn genoeg dagen dat we genieten van elkaar en heel even de last die je meedraagt even niet leek te voelen. 

 

moeilijk....

Juist nu je er niet meer bent
Zul je altijd bij ons zijn........

Pfff, ik  heb het al dagen zo moeilijk, wat een gemis, pijn in mijn hart en zo'n sterk verlangen naar Daan. Zie hem de hele dag voor me, juist dan ga ik zoeken naar foto's die me een beetje troosten.
Vandaag weer eens lekker kunnen huilen, kon het al maanden niet en dan voelt het wel weer eens goed.
Deze foto is op school gemaakt in 2010, Sacha was daar 6, Daan 4 en Anne 2.
Deze hond is Daan's knuffelhond, Banjo, hij had hem altijd op zijn bed, ook nu nog is en zal hij altijd bij hem blijven.....
Mis je zo lieverd!

foto's dopen Cas 6 jan. 2013

Rechts, de doopkaarsen van Sacha, Daan en Anne, de linkerkaars is van Cas.

De diagnose, 3 jaar geleden

De diagnose, 8 januari 2010

Ik realiseerde me vanochtend bij het opstaan dat het gisteren, 8 januari precies 3 jaar alweer geleden is dat we in het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam de diagnose’ ponsglioom’ te horen kregen.
Ik zie ons nog zo zitten, John en ik in een piepklein schemerig kamertje samen op een bankje tegenover ons zat Neuroloog Dr. C. Catsman. Het kamertje was vast “het slechtnieuws kamertje”.
Geloof me, als je daarin terecht komt sterf je van binnen en begeef je je vanaf het moment dat je daar weer uitloopt in een ware hel.
De boodschap, Daan zal zijn functies één voor één verliezen en niet oud worden hoor ik nog vers in mijn hoofd, als de dag van gisteren….
Daan lag tijdens dat gesprek op een bed op Afdeling Noord met een zuster die hem probeerde te kalmeren, hij sloeg met zijn armen en benen, had grote ogen en was eigenlijk  niet bereikbaar, hij had een overdosis aan slaapmedicatie gehad om de mri zo rustig mogelijk door te komen.
Doet hij altijd zo? Vroeg de Neuroloog, nee zeiden we onschuldig terug, later kon ik haar wel een mep verkopen, wat een vraag! Die jongen was helemaal gedrogeerd en zag dat zijn papa en mama ook nog eens even weg moesten om het slechte nieuws aan te horen. De zuster probeerde hem rustig een dvdtje van Pieter Post te laten zien wat natuurlijk niet lukte.
Bij het aanzien van onze jongen, zo worstelend,  konden we elkaar alleen maar heel stevig vastpakken, kussen, knuffelen.
Daar zit je dan op een ziekenhuisbed, papa , mama, Daan, op vrijdagavond in Rotterdam, alleen de avondverpleging is er nog, geen psycholoog die je opvangt, geen arts die je nu eens uit kan leggen wat je zojuist gehoord hebt. Niemand die een arm om je heen slaat. Er werd ons wel geadviseerd niet op internet te gaan zoeken naar ponsglioom, we zouden dinsdag door Dr. Catsman gebeld worden over het ’hoe nu verder’.
De meiden waren nog bij Opa en Oma Groeneweg.
We mochten het weekend in het ziekenhuis blijven maar naar huis gaan mocht ook als Daan daartoe in staat was. Behandelen konden ze hem toch niet direct en er zou geen speciallist aanwezig zijn in het ziekenhuis in het weekend.
Daan namen we mee, slapend in mijn armen achter in de auto.
We hebben nog getankt bij de maasboulevard, ondertussen  naar huis bellend dat we eraan kwamen mét Daan en dat we wat moesten vertellen en met het verzoek om er allemaal te zijn.
Eerst reden we naar Schoonhoven, Opa en Oma Michies vertellen wat we gehoord hadden, we legden Daan bij hun op bed. John kon ongelooflijk goed, rustig en helder vertellen wat de arts ons verteld had, ik zat alleen maar wezenloos voor me uit te staren, huilen kon ik nog niet.
Daarna Daan weer opgepakt, meegenomen naar Oudewater waar de rest in spanning zat te wachten.
Ook daar het zeer slechte nieuws verteld…..Sacha moest erg huilen en vroeg of Daan dood ging, ze huilde heel hard, nu kon ze niet meer met hem spelen zei ze.
Het werd al laat die vrijdagavond, we moesten maar weer naar huis om de kinderen op bed te leggen.
Hoe die nacht voor ons allemaal verliep kan ik niet meer zeggen, waarschijnlijk heeft niemand geslapen, hoe kan dat anders?
2013, in mei zal Daan al 2 jaar uit ons midden zijn, de tijd gaat toch door, leven na het overlijden van je kind is blijkbaar toch mogelijk, begrijpen doen we het alleen niet.

Hoe mooi en bijzonder is het dat we nu een ontzettend lief zoontje Cas in ons gezinnetje hebben, een jongetje notabene! Nooit gedacht dat we nog eens vader en moeder mochten worden. Wat een troost geeft dit lieve kind ons, wat een Gods Wonder! Cas sleept ons erdoorheen, geeft zoveel plezier en wil zo graag geknuffeld worden, wat wij ook heel graag doen allemaal!

Weer is het niet te begrijpen eigenlijk, waarom komt hij op ons pad? Wat we wel weten is dat het ons helpt, blijdschap geeft, en liefde losmaakt in ons allemaal, een geschenk uit de Hemel!

Afgelopen zondag werd Cas gedoopt, veel voorbereidende gesprekken zijn er aan vooraf gegaan om tot een mooie dienst te komen. De doopkaarsen van Sacha, Daan en Anne werden voorafgaande aan de doop ontstoken om ons te herinneren aan hun doop. Daan werd ook door gebed betrokken bij de doop. Het was emotioneel maar toch mooi en zo passend bij onze situatie, in de preek verwerkte de dominee onze twijfels over het leven, dat het niet altijd over rozen gaat, dat je nooit zal weten hoe een leven lopen zal maar dat de liefde altijd blijven zal en je nooit zal verlaten. Na de dienst voelde ik nog lang die hele overweldigende liefde voor ons gezin over me heen komen, niet te beschrijven, maar het voelt heel warm en fijn. In mijn beleving komt die liefde van Daan, die ons zo sterk met elkaar verbonden zal laten zijn. Een mooier begin van 2013 is toch niet te bedenken?