Januari 2014

Januari 2014

We zijn de ‘feest’ maand alweer voor de 3e keer zonder Daan doorgekomen. Al die zogenaamde feesten hoeven van mij niet meer, het is leeg zonder Daan, het stelt allemaal nog zo weining voor.Ik ben blij dat we het achter de rug hebben

Dagelijks zie ik Daan voor me, probeer ik zijn gezicht, zijn stem, zijn lieve lach voor me te halen, ik hoef maar naar Anne en Cas te kijken dan zie ik veel van Daan, zij hebben veel van elkaar weg. Toch is het verschrikkelijk om te merken dat herinneringen al wat gaan vervagen, dat wil je niet, dat is het enige wat je nog hebt, ik dwing mezelf dan diep te graven in herinneringen, maar het kost best soms moeite, als ik dat maar vaak genoeg herhaal hoop ik dat het vervagen van herinneringen zo extra lang uitgesteld kan worden.

Met Sacha kan ik echt veel herinneringen ophalen, zij weet soms nog meer dan ik, gelukkig is dit geen belemmering voor haar, ze wordt er blij van, kan er soms ook zo om lachen als ze weer met een anekdote komt. Wat een geluk dat onze kinderen zo met hun verdriet en het gemis om hun broertje om kunnen gaan. Het heeft ze wel getekend, zij hebben met de dood te maken gehad wat leeftijdsgenootjes niet hebben op die manier, ze kunnen er thuis goed over praten, ook als anderen erom vragen kunnen ze hele mooie en duidelijke antwoorden geven, ook hun zijn gegroeid en heeft ze tot mooie, blije  symphatieke  kinderen gemaakt,  ik voel me trots en gelukkig dat dit grote verdriet hun niet erg heeft beschadigd, nog steeds kunnen ze als een kind genieten van het leven. Met trots kunnen en willen ze vertellen over hun lieve broer Daan. Vaak hoor ik dit achteraf van mensen om me heen en dat geeft me en warm gevoel vanbinnen.
Daan is heel dicht bij me, zijn vertrek op deze aarde en het afscheid nemen van ons zo geliefde en dappere zoon lijkt gevoelsmatig nog maar pas geleden.
Als ik achterom kijk naar de 2,5 jaar zonder Daan kan ik toch niet anders zeggen dan dat de tijd snel voorbij is gegaan.
Ik ben door verschillende fases van de rouw gegaan,  ze hebben me laten groeien tot wie ik nu ben. Ik weet dat het nog niet is wat het zal zijn, ik ben er nog lang niet, in de fases van rouw verandert het steeds, gelukkig, het kan hoop ik, alleen maar beter worden zodat we steeds meer naar een leefbare, acceptabele manier van leven komen.
Wat heeft het nog steeds diepe dalen, soms ook weer grote hoogtes, ik kan nog steeds niet zeggen dat ik stabiel ben in mijn gevoel, mijn emoties mijn sociale ik. Alles kost ook nog zoveel energie.
Ik kan wel concluderen (en dan spreek ik alleen voor mezelf) dat het verdriet en het altijd dagelijkse gemis beter te doen is dan vorig jaar.De intensiteit is in mate afgenomen.Daan heeft een plek in mijn hart, zijn aanwezigheid in mijn ziel en mijn hart is een verrijking in mijn hele wezen. Een beschermer in mijn verdere bestaan, hij en ik zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden als de navelstreng die we ooit samen deelden. Dat gevoel Daan zo dicht bij me te hebben zeker in onzekere of moeilijke tijden of als ik bang ben, dat geeft een “samen”gevoel, ik hoef er niet alleen door te gaan, Daan is gelukkig bij me.
Nog steeds zijn de eerste gedachten bij het ’s morgens wakker worden, Daan is er niet meer…. ’s avonds voor het slapen gaan geef ik Daan zijn foto denkbeeldig een kus praat ik met hem, zachtjes in mezelf. Zo slaap ik rustig in.
Deze donkere tijd maakt het wel moeilijker, deze tijd ben ik gevoeliger, huil ik gauw, de kinderen hoeven maar een mooi liedje te zingen en hup, daar komen de tranen alweer.
’s  Avonds, zoek ik sterren in de mooie heldere luchten, ik wandel veel als de kinderen op bed liggen, loop lekker alleen en geef mijn gevoelens de ruimte ik kijk dan omhoog en probeer iets te zoeken richting Hemel….ik word er rustig van, haal diep adem en probeer de hectiek van de dag los te laten.

Omdat ik toch nieuwsgierig ben naar wat er aan “de Overkant” zal zijn ben ik gaan lezen, prachtige boeken over het leven na een “bijna doodervaring”. Ik ben er zo diep door geraakt en het lezen van deze intens mooie verhalen heeft mij zoveel troost gegeven. Wat ben ik dankbaar dat de mensen die zo’n onbeschrijfelijk mooie ervaring hebben gehad dit willen delen met ons. Mijn gevoel en vertrouwen in een leven na dit leven heeft het alleen maar verdiept en bevestigd, er is leven na dit leven, een leven in het Licht, in Liefde, in volmaaktheid, in volledige acceptatie van elkaar. Het moet er zo prachtig zijn in wat ik noem de Hemel bij onze liefdevolle God, mensen die deze ervaring hebben meegemaakt en het na kunnen vertellen willen het liefst niet terug naar het aardse leven in de schaduw, zij willen in het mooie licht, bij God zijn en bij mensen die zij al eerder verloren hebben aan de dood. Mooier nog vond ik de beschrijvingen over hoe de ziel verder leeft nadat zij het aardse lichaam verlieten. De geest of de ziel van de overledene zal tot in eeuwigheid verder leven en ons tot steun en verrijking zijn.
Precies dat ervaar ik zo, Daan is altijd bij me, waar ik ook ga, welke stap ik moet maken, hij gaat met me mee.
Wat mijn taak precies hier op aarde is is mij niet helemaal duidelijk, het wordt je niet verteld, je krijgt geen teken of sein van boven, het wordt me vanzelf een keer duidelijk. Misschien wel pas als ik oud en versleten ben Tot die tijd zullen we hier op aarde ons best moeten blijven doen, goed moeten zijn voor onszelf maar zeker ook voor onze medemens, proberen zoveel mogelijk liefde te delen. Later zullen we beloond worden en ons met onze geliefden mogen verenigen tot in de eeuwigheid. Vaak merk ik dat ik daar zo naar verlang, was het maar al zover, ik moet waarschijnlijk nog zo lang “wachten” maar ik heb nog genoeg om voor te zorgen, mijn taak is hier nu om onze kinderen samen met John een fijn leven te geven.
Ik hoop dat ik ook een fijn mens mag zijn, ook voor anderen, ik merk dat ik mezelf zo terug trek, afstandelijk ben geworden. Ik wil een open boek blijven, ik wil blijven praten over Daan.
Ik heb vaak zoveel behoefte aan contact, een spontaan fijn gesprek, ik ben zoekend naar mensen die mij lijken te begrijpen, helaas kunnen alleen lotgenoten dat. Van anderen mensen om me heen zal ik naar andere fijne dingen moeten kijken en daar het geen uit moeten pikken dat op dat moment bij me past, dat aansluit op mijn behoeftes. Dat zijn meerdere fijne mensen om me heen, met ieder zijn eigen unieke kwaliteit, maar ik moet er zelf wel achteraan blijven gaan, van thuiszitten wordt ik alleen maar droeviger en ziet niemand je. Dat blijft ook wel mijn strijd denk ik, soms vermoeid dat zo, je moet er op uit blijven gaan om tussen de mensen te blijven leven en me niet op te sluiten in mijn veilige huis waar alle fijne en warme  herinneringen het dichtst bij me zijn, bij Daan’s foto. Maar ik ga door en probeer te genieten van wat ik met lieve mensen om me heen wel kan delen. Dat is gelukkig genoeg, daar ben ik dankbaar voor.