Sinterklaas 5 december 2012

5 Dec. Sinterklaas 2012
Met bevroren tranen op mijn wangen fiets ik vanmorgen weer als een speer van school naar huis, daar waar kleine Cas heerlijk in zijn wiegje ligt te slapen.
Daan zijn klas staat met alle andere klassen buiten op het schoolplein te wachten bij de juf die een bordje met groep 4 op een stok vasthoudt. Ik wil niet te lang naar zijn klasgenootjes kijken maar je zoekt ze toch op, vlug richt ik mij dan weer tot mijn meiden die gespannen staan te wachten.
Heeft iemand mijn verdriet gezien?Staat er nog iemand stil bij ons gemis op zo’n dag? Dat lieve blonde ventje van ons had daar toch gewoon tussen moeten staan?!
Vandaag lijkt het niet zo te zijn, natuurlijk niet, iedereen heeft zijn handen vol aan hun eigen gezin en de drukte van de feestdagen eromheen, druk hebben wij het ook met alle voorbereidingen voor deze dagen.
De dagen voordat er bijzondere dagen aankomen  gaan meestal wel bij me, al merk ik dat we ons hoofd nog te vol hebben met andere dingen, we zijn voortdurend veel te laat voor alles waar je “vroeger” gewoon op tijd mee bezig was.
De pietendoos met verkleedkleren is dit jaar niet van de zolder af geweest. Anne die dit jaar voor het eerst Sinterklaas op school meemaakt heeft niet eens een pietenpakje aan, geen smink op haar wangen.
Ze is er ook helemaal niet mee bezig,  ze vind alleen die pieten en hun geroep en drukke gedoe heel eng en wil ze liever dicht bij mama en papa blijven.
Sacha d’r surprise is gisteren afgekomen, ze vind het niet leuk dat er niet gewoon een pakje voor haar is zoals andere jaren in de klas. Nu moest ze zelf iets kopen voor diegene die zo op haar lootje had staan(de juf!!) en iets knutselen, ze wil nog graag geloven in het Sintverhaal maar weet al hoe het eigenlijk in elkaar steekt.
Vanavond is het pakjesavond, wij vieren het ook met elkaar, we hebben ons best gedaan om wat moois voor de kinderen te vinden, Oma heeft een marsepein taart gehaald met een pietenkop erop, mmmm! Dit jaar vieren we Sint met 2 kleine babies, Aukje van 5 maanden van John’s broer, en onze Cas van 4,5 week erbij.
Ondertussen vind je hier en daar nog een blauwe of witte muis bij ons thuis op de vloer liggen, elke week hebben we nog wel iemand op bezoek om Cas te bewonderen. Meestal heb ik visite als de meiden op school zijn, heb ik lekker de tijd om te praten en uitgebreid koffie en beschuiten te verzorgen.
Omdat Cas ‘s nachts nog 2 keer voeding wil wil ik ’s avonds liever geen bezoek, ik ben dan echt uitgeteld, ik lig al vroeg in bed, lig ik nog lekker samen met Cas op bed te kroelen.
In de avond is hij het meest wakker en reageert hij al zo op ons, je ziet dat hij dan helemaal luistert naar onze stemmen en vaak ook echt lacht met zijn mond wijd open, zo lief!!
Cas is zo makkelijk, zo tevreden en vrolijk, hij huilt alleen als hij darmkrampjes heeft, dan loopt hij rood aan en trapt met zijn beentjes en kan hij even hard huilen, als hij dan gepoept heeft  en weer lekker verschoond is kun je heerlijk met hem kroelen en al gauw krijgt hij dan weer slaap en kunnen we hem zo weer in zijn wiegje leggen en slaapt hij weer een paar uur.
Boodschappen doen we weer met de kinderwagen, trots voel ik me als ik achter die wagen loop, als ik mezelf zie in de winkelruit kan ik wel gillen van geluk, ben ik dat met die wagen?? We hadden dit gewoon nooit echt zo voor ons gezien, nog een vierde kind…we beginnen gewoon weer opnieuw.
Wat heerlijk is het om met elkaar voor hem te zorgen en zo’n kleintje zoveel liefde te kunnen geven, liefde die we ‘over’ hadden toen Daan wegviel uit ons gezin.
We zijn zo ontzettend dankbaar dat Cas in ons gezin mocht komen, het helpt zo veel om je verdriet weer even opzij te zetten.
Dat de bevalling zo goed verliep en dat hij zo’n goede start heeft, dat is ons gegeven door God, zo zien wij dat, wij mogen weer opnieuw beginnen met Daan in onze herinneringen en in ons hart  is er langzaamaan  weer toekomst, licht op ons pad, vreugde in ons gezin.

Het antwoord op de “waarom” vraag is er nog steeds niet, zal er ook niet komen, en ook nu met Cas erbij blijven we een leegte voelen, geen kind erbij kan die leegte wegnemen of invullen.

Wij moeten nu maar vertrouwen hebben dat onze liefdevolle Vader in de Hemel goed voor Daan zorgt, nog beter dan wij zelf ooit zouden kunnen.

Daan zal altijd onderdeel van ons gezin blijven uitmaken, we praten nog veel over hem. Ik wil ook veel praten over hem, praat alsjeblieft ook gewoon over hem met ons, ook al is er geen nieuw verhaal, door alleen al zijn naam te noemen maak je ons gelukkig, dat houdt het mannetje en de herinneringen aan hem  levend.

Kom gerust langs om Cas te bewonderen, we vinden het fijn! Het gaat heel goed met ons, we hebben de tijd gehad om met elkaar te wennen aan de nieuwe gezinssituatie, de aandacht van de omgeving gaat er een beetje af, het loopt nu allemaal gewoon lekker thuis en we kunnen het goed aan om visite te krijgen en het gezellig met elkaar te hebben.

Ikzelf voel me weer een ander mens, ben blijer, ik sta weer open voor anderen omdat ik die ruimte er weer voor heb voor mijn gevoel, dat voelt zo goed.

Slechte dagen zullen we houden, vooral deze weken, ik laat het toe en samen komen we er uit ook al voelen die dalen oneindig diep soms en het gemis zo hartverscheurend en lijkt niemand het te zien of te kunnen voelen zoals wij dat ervaren, het zal ons verdere leven bij ons blijven, wij moeten er mee zien te dealen, ook dat dit verdriet altijd een eenzaam verdriet zal zijn.

Zondag 6 januari hopen we Cas te mogen dopen, ook deze dag zal een grote emotionele inpact op ons hebben, zowieso naar de kerk gaan blijft lastig voor ons, hoewel we wel regelmatig  gaan blijft het altijd slikken omdat er fragmenten van de uitvaartdienst en de begrafenis aan ons voorbij gaan. De woorden en liederen die we voor Daan’s sterven zonder emotie konden aanhoren,  uitspreken en meezingen hebben een andere betekenis gekregen voor ons, we nemen niet zomaar iets aan…leggen de woorden op een weegschaal, vaak voelen we ons daardoor niet meer één van al die anderen in de kerk en lijkt het weer niet over ons te gaan…. dat is duidelijk het gevolg van alles wat we hebben meegemaakt. 

Tot slot willen we graag tegen iedereen zeggen:

Heel erg bedankt voor de kaarten, voor de lieve wensen, ik wilde iedereen zoveel mogelijk persoonlijk bedanken voor de kaart maar het is onbegonnen werk, je houdt het niet bij!!!

Wij wensen iedereen hele gezellige, warme en fijne feestdagen met elkaar! En als je wilt, kom gerust langs!
Liefs,

Marleen, John 

Sacha, Daan, Anne, Cas.

 

 

gelukkige mama

Het is met geen pen te beschrijven hoe gelukkig ik mij weer kan voelen na zeker 2,5 jaar.
Wat brengt Cas weer een hoop liefde in ons gezin, wat zijn we blij met dit prachtige kind. 
Vandaag heerlijk gewandeld in het mooie herfstzonnetje, we liepen naar Daan's plekje, hebben zijn glasplaat met spons en zeem opgefrist, geschoffeld en lekker wat aangerommeld.
Vandaag  (altijd zondags) voel je dan ook destemeer dat je toch nooit meer compleet zal zijn, op zo'n dag dat we bij elkaar zijn voelen we ons incompleet en missen we Daan zo erg.
Na de heerlijke kraamweek waarin ik compleet tot rust ben gekomen en superverwend ben met fruithapjes, en kado's voor Cas, schone kamers en elke dag een schoon bed zal ik de draad zelf langzaamaan weer op moeten pakken.
Ik wil het rustig aan doen, mijn emoties wisselen elkaar zo af, huilen om het dagelijkse gemis, blijdschap om ons lieve kindje. Dan moet het gezin ook weer gewoon doorgaan, de meiden elke dag naar school, kraamvisite ontvangen, soms zal ik er niet aan toe zijn misschien, ik zal het zelf duidelijk aangeven.
Ons gezin moet weer een nieuw ritme en stabiliteit zien te vinden na deze spannende afgelopen tijd. We hebben behoefte aan rust en pakken het met de visite gewoon heel rustig aan, steeds staat de stabiliteit en rust in ons gezin bovenaan en aan de hand daarvan plannen we alles in.
Ik weet zeker dat iedereen dat kan begrijpen.
Groetjes
Marleen

het geboortekaartje

 

een broertje geboren!

 

Wat zijn we ontzettend blij, Cas is geboren na een zeer spoedige bevalling, alles gaat goed met hem en zijn mama Marleen, vandaag mochten we naar huis. Nu gaan we lekker genieten van elkaar. Het kaartje kan pas maandag gedrukt worden, we zullen hem inscannen als het klaar is en op de web-log plaatsen.

 

Papa met Cas, doopnaam is Evert-Jan, geboren op 2 november 2012.

 

 Je eerste wasbeurt, een half uurtje na de geboorte.

Je zusjes Sacha en Anne zijn heel blij met jouw komst Cas.

Bijna 8 pond, je bent echt een mooi en fijn mannetje met een superzacht roze huidje.

1 augustus, je geboortedag

1 augustus 2005….
Woensdag 1 augustus is het precies 7 jaar geleden dat jij werd geboren.

De zwangerschap verliep heel goed, de laatste weken waren best wat zwaarder, het was een lange tijd boven de 30 graden geweest maar aan de foto´s te zien straalde ik toen, we zagen uit naar de komst van ons nieuwe broertje of zusje.

Ik had het overdag wel erg druk want jou grote zus Sacha van 15 maanden was een enorm ondernemertje en liep geregeld weg en dan moest ik weer achter haar aan rennen met die enorme buik, stilletjes in de wagen zitten was niet haar favoriete bezigheid…

We waren blij dat na 42 weken de weeen kwamen, na een poosje thuis te hebben geprobeerd besloot de verloskundigen het ziekenhuis te bellen dat we eraan zouden komen, de ontsluiting vorderde niet, het duurde allemaal veel te lang. Ik was kapot..

In het ziekenhuis aangekomen mocht ik in de verloskamer verder puffen, het duurde toch nog erg lang, de weeen kwamen achter elkaar maar de ontsluiting vorderde maar niet. Na veel te lang te hebben aangetobt besloot de gyneacoloog eens met een echo te kijken waarom dit laatste stuk zo lang duurde.

Op de echo was te zien dat je niet goed lag met je hoofd maar omdat je al zover ingedaald was moest ik verder, voor een keizersnede was het al te laat…meerdere pogingen met de vacuumpomp waren nodig om jou met veel geweld eruit te trekken. De navelstreng zat meerdere keren om je nek, je zag blauw en kreunde, veel tijd voor blijdschap was er niet, we waren ouders geworden van een zoon maar het ging niet goed met jou, je was enorm ziek en moest met spoed in de couveuse naar de kinderafdeling.

Daar ging je, weg van papa en mama, de gyneacoloog raadde ons aan te wachten met geboortekaartjes te regelen…

Na een poosje mocht  ik in de rolstoel naar je komen kijken, papa was steeds op en neer gelopen van kinderafdeling naar de verloskamer.

Alleen met onze vingers konden we je aanraken door de gaten van de couveuse heen, het was geen gezicht dat jij daar, een beer van een jongen van 4150 gram en 56 cm lang in een couveuse tussen de prematuur babietjes… maar het was helaas wel nodig, je was letterlijk doodziek.

De kinderarts, Dr. Starreveld vertelde ons zijn vermoedens, het zou om een streptokock bacterie kunnen gaan, de symptomen leken er erg op, ze besloten preventief 2 soorten antibiotica via een infuus te geven.

Je had tijdens de baring, die veel te lang duurde, op je reserves gezeten, je had nog net op tijd geen zuustoftekort gehad.

 Je hoofdomtrek was te groot om op de natuurlijk manier te bevallen, jammergenoeg is er te laat gekeken met de echo anders was je toch op tijd met een keizersnede gehaald en was de schade waarschijnlijk niet zo groot geweest.

De situatie was nu niet anders, we moesten het ermee doen nu en meevechten met je en dat deden we. 

Je lag er kreunend en beroerd bij, aan de monitoren, steeds weer die piepjes en toontjes, zusters die van alles bij je kwamen doen, steeds weer bloedprikken, je voetje werd echt blauw geknepen om steeds weer genoeg bloed te hebben om bepaalde waardes te kunnen checken. Om een of andere reden moest ook keer op keer je infuus opnieuw geprikt worden, ik kon het niet aanzien en huilde alle dagen om jou…

We hadden het zo met je te doen, je ogen waren dichtgeplakt, omdat je zo geel zag moest je onder een speciale lamp om je bilirubinegehalte beter op peil te krijgen.

Na de eerste nacht belde we s´morgens op hoe het gegaan was met je, het was een spannende nacht geweest, je had veel oud bloed gespuugd, je was zo misselijk geweest en je moest zo´n hoofdpijn hebben gehad dat ze je in de nacht naar de rontgen afdeling hebben gebracht om in je hersenen te kijken, ze zagen een grote vocht ophoping, wat moest het een druk hebben gegeven, voortaan kreeg je om de vier uur paracetamol toegediend. 

Intussen was ik thuis, geen kraambezoek, geen kraamverzorgster, geen slingers, gelukkig wel de oma´s die me vertroetelde en Sacha ophaalde.

3 x per dag werd ik bij je gebracht door opa en John om je borstvoeding te geven, heerlijk was dat, een kroelmoment tussen ons 2! Thuis kolfde ik af en nam dat mee voor de nacht en de voedingen tussendoor als ik niet bij je was.

´S avonds kwamen papa en mama samen naar je toe, konden we om de beurt met je kroelen. Op de afdeling was er nooit echt rust, constante prikkels maakte jou ook huilirig, de zusters hadden hun handen vol aan je maar ze deden het met zo veel liefde, je lag in de avond vaak in je bedje tussen de zusters op hun overlegkamer want alleen zijn voelde niet fijn voor je, dan waren ze met je bezig, troosten, tegen je praten, rondwandelen, lekker in de armen houden, ze waren toch wel gek met je, ze vonden je een grote stoere vent met een stoere naam. 

Je mocht na een paar dagen naar een gewoon bedje op een andere kamer met 4 andere kindjes, inmiddels was duidelijk dat je inderdaad een streptokock bacterie had, en werd de juiste antibiotica gegeven en heel langzaam knapte je op.

Mama had je samen met de zuster lekker in bad gedaan en je eigen nieuwe blauwe kleertjes aangedaan, na de bloeduitslagen die eindelijk positief waren kwam de kinderarts ons vertellen dat je eindelijk na 9 zorgelijke dagen mee naar huis mocht.

Papa, mama en Sacha met een grote ballon van Bert van sesamstraat ging mee de auto in naar Oudewater. 

Het heeft toch zeker een half jaar geduurd dat jij een beetje lekker in je vel ging zitten en wat tevreden kon kijken naar ons, je hebt zo veel gehuild en zo slecht geslapen dat mama er heel onzeker van werd, zo hadden we het ons niet voorgesteld een tweede kindje…..het was alles behalve leuk en gezellig.

Een vertrouwensband opbouwen met jou heeft door de slechte start lang geduurd, ik dacht dat het nooit meer zou komen. Het hele gezin leed hieronder, ook Sacha die op haar jonge leeftijd constant moest inleveren, jij had immers zoveel aandacht nodig om je tevreden te krijgen. 

Gelukkig is die band er gekomen tussen jou en mij, het heeft lang geduurd maar we werden heel hecht, ik begreep je ook al was je altijd anders dan je zus, maar je was ook een jongen en dat is altijd anders dan een dochter werd me keer op keer gezegd.

Ik ben ontzettend trots op je geweest, je had altijd zo´n zacht en zorgzaam karakter, stoere jongens vond je niks, je was er bang van en ging ze uit de weg, liever speelde je met meisjes, je had ook veel vriendinnetjes, ze waren allemaal gek van je, en ze zorgde zo graag voor je.

Je was echt een emotie kind, soms te veel, je voelde zoveel aan, dan keek je op een bepaalde manier met die oogjes naar me, je voelde en wist meer dan wij nu weten, dat maakt je zo´n bijzonder kind!

Je was altijd graag thuis, bij papa en mama en je zusjes, je was zo trots toen je kleine zusje Anne in 2008 geboren werd, op je grote zus Sacha leunde je vaak, zij bedacht het spel en jij deed dan mee.

Ook bij papa op de zaak konden we je vaak vinden, met je eigen kruiwagen en je overall aan lekker opruimen en sjouwen, later ging je vaak mee in de vrachtwagen met papa naar van Gelder, de bestelling brengen. Op de terugweg meezingen met nederlandjes liedjes op de radio.

Klussen met papa thuis deed je graag met je eigen bosch schroevendraaiertje, gewoon erbij zitten en kijken en kletsen met papa, wat deden jullie dat vaak en wat missen we die momenten ontzettend…

Het is niet te beschrijven wat voor een gedachten en vragen er steeds weer bij ons opkomen dat jij 7 jaar geleden tijdens je geboorte op het randje van de dood lag maar toen blijkbaar door mocht leven en dat je er nu dan toch niet meer bent…

Wat is de bedoeling van dit alles, waarom moest jou leven met zoveel kronkels zo verlopen?

Waarom kreeg je wel die kans om te leven na je geboorte en moest je na 4 jaar weer zo ziek worden dat je eraan overleed? Wat voor een boodschap zit hierachter? Het is toch niet alleen domme pech? Waarom een kind, zo jong, zo bijzonder?

Deze vragen zullen ons vast nog jaren bezighouden, antwoorden komen er (nu) niet. Misschien ineens over tig jaren wordt me wel duidelijk waarom ons leven zo moest lopen.

Ooit zal er een antwoord zijn maar zijn wij dan nog hier op aarde? Jij bent bij onze Heer, daar zullen wij ook mogen komen na onze dood, ik ben er niet bang voor, het brengt me terug bij jou! Ik kan soms niet wachten….toch is er genoeg om voor te leven, je zusjes, papa, de nieuwe baby die hopelijk gezond in het najaar zal komen.. 

Het zal een worsteling zijn en blijven om door te gaan zonder jou, alleen de herinneringen blijven, daar zijn we zuinig op, foto’s, filmpjes van jou, zo’n kostbaar bezit! Sacha en Anne kijken er ook graag naar en zijn zo zuinig op spulletjes die ze van jou hebben gekregen.

Gelukkig voel ik je regelmatig om me heen, je bent niet weg, “afscheid nemen bestaat niet, ik ga wel weg maar verlaat je niet” dat lied kan ik nooit zonder tranen luisteren maar het is zo waar wat Marco Borsato zingt.

Jij geeft je liefde door op een andere maar wel merkbare, (voor een buitenstaander niet uit te leggen) manier, is dat geen mooi gebaar? je zoekt ons op en geeft energie en liefde voor en door elkaar, zo zul je altijd deel van ons gezin blijven uitmaken.

Woensdag 1 augustus zullen we je 7^e verjaardag met ons gezinnetje “vieren”, we maken er weer een bijzondere dag van met een lach maar waarschijnlijk ook met een traan, nooit zullen we deze dag vergeten, het is jouw dag en wij maken er wat van! Kijk je weer met ons mee Daan?

memories....

Ik was al een tijdje van plan om alle foto's vanaf cd'tjes te copieeren naar de externe harde schijf, vanavond was het er mooi even tijd voor en tja, dan kom je mooie plaatjes tegen....

Waarom toch....mooie knul van ons, we missen je zo, het gevoel is onbeschrijflijk dat we je nu niet meer bij ons hebben, je hoort zo bij ons te zijn, het missen wordt steeds erger, het besef van het nooit, echt nooit meer zien en kunnen genieten van ons zo mooie gezinnetje is echt hard toegeslagen, er is geen weg terug.

Er gebeuren zoveel dingen die doorgaan, waar jij waarschijnlijk van bovenaf wel van weet Daan, maar we kunnen het niet met jou delen, wist je dat;

*Anne het zo naar haar zin heeft op school?
*Ze ook al zonder zijwieltjes fietst, ook op jouw crossfiets?
*Jouw klas naar groep 4 gaat en dat ze nog altijd voor je bidden en je nooit vergeten?
*Sacha al naar groep 5 gaat?
*Tante Alexandra en Ome Arjan een baby'tje krijgen, je wordt nu een echte neef!
*Mama ook in verwachting is van jouw broertje of zusje?
*Het met de oma's en opa goed gaat, maar jou ook erg missen?
*Tante Coby is verhuisd naar Ede?
*Papa, mama, Sacha en Anne je ontzettend missen maar je heus wel om ons heen voelen?
*Mama vorige week een mooie droom over je had?
*Papa, mama, Sacha, en Anne door kunnen gaan met leven en genieten zoals jij dat graag zou willen?
*je ons zo ontzettend veel mooie dingen hebt nagelaten?
*We ongelooflijk trots op je zijn en blijven en aan de mooie herinneringen zullen blijven denken.
*We elkaar ooit weer zullen zien als we allemaal in jouw leven mogen komen.

Dag lieve mooie Daan, als er weer nieuws is zal ik het je vertellen....
Kus, Mama

Zomaar een tekst van een liedje op de radio......

Ik zat vanmorgen in de auto en luisterde eens goed naar de tekst van dit liedje, John had hem al eerder opgemerkt en zei, moet je daar maar eens goed naar luisteren, dan herken je zoveel wat om je heen vaak gebeurt maar wat je niet eerder had opgemerkt.
Ja, het klopt echt, als ik wil dan kan ik Daan hierin tegenkomen, zomaar de wind langs je wangen, zomaar van die alledaagse dingen die je nu letterlijk kunnen aanraken en je gerust kunnen stellen.
Een teken van, ik ben er nog en ben altijd bij je mama......zoiets kan me ontroeren maar ook zo troosten.Acda en de Munnik - Ren Lenny Ren

Zoek me om je heen, als je voelt dat je me mist
Ik weet gerust wat mijn vertrek heeft aangericht
Ik kom wanneer je wilt, denk maar 'mijn vader is de wind'
Ik ben zo licht nu, ik vind altijd je gezicht

Zoek me om je heen, als je boos bent of verdrietig
Of vertellen wil van wat je hebt beleefd
Ik kom wanneer je wilt, ik ben je vader toch, de wind
En veel verschilt het niet van hoe snel ik heb geleefd

Als het pannen van daken waait
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik

Als de zee je met schuim bezinkt
Als het huilen langs huizen klinkt
Als de wind je voorover dwingt, hier ben ik

Ren Lenny, ren
Als je me mist ren even heel hard met me mee
Ren Lenny, ren
En ben je boos, heb je geen zin, ren toch maar hard tegen me in
Ren Lenny, ren

Zoek me in de bomen, zie de toppen zwaaiend gaan
Ik ben je vader de wind, ik kom eraan
Zoek me in de havens en als de boten langzaam dansen gaan
Je vader de wind, komt eraan

Als het graan op de velden wuift
Als het zand over duinen stuift
Als de wind zelfs je fiets verschuift, hier ben ik

Als je haar voor je ogen waait
Als je jas om je lichaam draait
Als de wind langs wangen aait, Weet dat ik je mis

Ren Lenny, ren
Als je me mist ren even heel hard met me mee
Ren Lenny, ren
En ben je boos, heb je geen zin, ren toch maar hard tegen me in
Ren Lenny, ren

Ren Lenny, ren
Als je me mist ren even heel hard met me mee
Ren Lenny, ren
En ben je boos, heb je geen zin, ren toch maar hard tegen me in
Ren Lenny, ren

bedankt allemaal

Lieve trouwe mensen,

Heel hartelijk bedankt voor alle lieve bemoedigende troostende kaartjes, bloemen bij ons thuis en bij Daan, die het het meest verdient, onze Kanjer!!
Het was een moeilijke periode de laatste weken, maar het troost ons allemaal die dicht bij Daan staan dat we dit verdriet niet alleen voelen.
Daan is niet vergeten, zeer bedankt hiervoor!
We proberen weer een beetje bij te komen van alle emoties. Daarna willen we weer door, pakken we de draad weer op met Daan in ons hart en in ons leven voor altijd verbonden.

Liefs,
john, Marleen, Sacha en Anne.

15 mei, 1 jaar voorbij.....

Lieve Daan,

ik heb
geen afscheid genomen
niet losgelaten

niet verwerkt
geen plaatsje gegeven

jij bent in mij
in alles verweven
overal bij

ik ben
zolang als ik leef
verbonden met jou

pappa, mamma, Sacha en Anne

(gedichtje van ouders van Joran den Boer* 2007)www.stichtingsemmy.nl

15 mei 2012, een jaar verder.....
Moeilijke weken hebben we gehad, de film met de ernstigste herinneringen kwam voorbij en stopte niet, raasde maar door, die moeilijke, pijnlijke herinneringen zijn het moeilijkst, we hadden ze wat meer naar achteren gestopt, dachten we....
Het zal nodig zijn om weer vol in je verdriet en het gemis te zitten, om straks weer door te kunnen  gaan.
Het gemis is zo aanwezig, we missen je lach, blonde haren, je vrolijke gezichtje, de manier waarop je hard kon lachen, je kusjes, je zachte lekkere huidje die zo lekker rook altijd. Ik wil je weer wassen aankleden, je schoenen aandoen, je tasje vullen, gewoon naast je zitten, zeggen hoeveel we van je houden, hoeveel je ons hebt nagelaten, hoe trots we op zo'n doorzetter zijn!!!
Ooit, ooit zien we elkaar terug en laat ik je nooit meer alleen, zullen we voor eeuwig bij elkaar blijven lieve lieve jongen, mooie broer en zoon van ons!
Dikke kus lieverd,

Mama.

Grafmonument is Klaar!

Eindelijk! Afgelopen donderdag is het monument geplaatst, we zijn erg blij met het resultaat.
Ik kom er sindsdien weer dagelijks, gek eigenlijk, er is niets aan de situatie veranderd maar het is nu een fijner plekje geworden omdat ik nu naar zijn gezichtje kan kijken.

april 2012

April 2012

Ik heb al langere tijd de behoefte om op te schrijven hoe het met ons gaat, steeds vind ik hier niet de tijd voor.

Er zijn zo weinig momenten dat ik daar echt even de tijd voor heb en ook dan neem.
Toch is het nodig om voor onszelf , door het op te schrijven, orde in je hoofd te houden maar ook zeker voor later als we het nog eens terug willen lezen is het fijn om het terug te kunnen pakken.
Misschien willen de meiden later ook nog eens lezen hoe hun en wij als ouders ons door de tijd heen slaan.
Het leven is zo drastisch veranderd, we lachen wel maar echt vrolijkheid en onbevangenheid heb ik al een heel tijd niet meer zo ervaren als lange tijd geleden toen alles nog gewoon als vanzelfsprekend ging en wij ons leventje op orde hadden en het in zekere zin zelf in de hand konden houden.
We hebben heel veel moeten loslaten, ons over moeten geven aan wat er gebeurde, de angst in moeten springen, het grote verdriet moeten ondergaan, een verstikkende eenzaamheid in deze grote boze wereld….
Soms ervaar ik dat ook gek genoeg als een soort verrijking, je wordt in korte tijd volwassener en ik voel me ook zelfverzekerder.
Dat komt omdat ik me niet zo druk meer maak om wat me ‘vroeger’ slapeloze nachten veroorzaakte, dat is een duidelijke verrijking voor me, een verlossing soms.
Wij staan maar al te vaak stil met wat echt ingrijpend en erg is in het leven, al het andere (onbelangrijke) schud je nu zo van je af en blijf je niet te lang mee zitten.
Ik denk dat mijn maandelijkse bezoeken aan de jeugdpsychologe in het Groene Hart Ziekenhuis mij ook keer op keer weer leert te filteren waar we aandacht aan kunnen besteden en wat van onbelangrijke aard is.
Ik heb de neiging, (John ook, maar laat ik maar alleen over mezelf blijven praten want ik weet het niet helemaal zeker van anderen) nog steeds bij de dag te leven, ik zie wel hoe het uitpakt wat er op mijn pad komt de komende dagen en weken. We moesten de touwtjes laten vieren en dat doe ik nog te vaak misschien, ik heb toch niet veel meer zelf in de hand…
Toch is het heel fijn dat mijn psychologe me wel alvast laat nadenken over hoe we bijvoorbeeld de verjaardag van onszelf, van de meiden, Pasen, Daan’s sterfdag straks gaan invullen.
Het is fijn om dan samen te kijken wat goede opties zijn om die bijzondere dagen op een goede manier in te vullen en niet tegen die tijd met je handen in het haar te zitten en er vervolgens een ongeorganiseerde dag aan over te houden.
Zo houden we orde en is het ons ook gelukt om die dagen fijn met elkaar door te brengen, want zulke dagen geven toch meer druk in het gezin,  je mist Daan en ook natuurlijk opa Groeneweg dan ontzettend omdat zij ook zo genoten van die dagen met elkaar.
We moeten verder, laten we er dan maar van genieten, deze gedachten proberen we steeds weer terug te pakken.
Voor de meiden werkt dat natuurlijk ook heel goed, ze weten dat we er weer gezellige dagen van maken, ze vragen al van tevoren wat gaan we allemaal doen en met wie??
Ook weten ze heel goed dat er op zulke dagen tranen zijn, niet lang maar toch, ze zijn er altijd wel even, ze zeggen dan al, je huilt om Daan zeker…
Ook de meiden hebben dikwijls tranen om Daan, zij missen hun kameraadje zo erg, tussen de meiden zit 4 jaar, hij zat er zo mooi tussen in en ze konden zo lief spelen met zijn drieën.
Later toen Daan zieker werd zorgde ze voor hem, dat verzorgende zie nog duidelijk terug in Sacha. Mooie eigenschap is dat wel natuurlijk!
Nu gaat het ook goed met de meiden samen alleen merk je het leeftijd verschil, Anne wil altijd mee met Sacha, maar die heeft andere interesses en hobby’s en veel vriendinnen.
Anne nog niet, ze is net 4 en gaat nog maar net naar school, spelen na schooltijd wil Anne nog niet, ze is zo blij mij te zien op het schoolplein, gaat dan graag mee naar huis om samen te kroelen, tv te kijken en chips te eten.
Sacha regelt al helemaal zelf wat ze gaat doen en met wie, soms fietst ze al alleen naar huis, wil ze even naar de paardenmanege,  ze wordt zo groot en zelfstandig en wijs.
Sacha heeft wel erge angst voor het verliezen van een geliefd iemand, dat is een grote schade die het allemaal heeft achtergelaten vind ik, ze is zo bezorgt om Anne, altijd een hand geven als we ergens heen lopen, het liefst mag Anne nergens heen, blijf maar bij mama zegt ze dan. Wil Anne naar een vriendinnetje aan de overkant in onze straat dan brengt Sacha haar wel even…
Ook Oma mag niet alleen naar huis, doet ze dat wel moet ze even bellen als ze thuis is.
Ik wandel ’s avonds met mijn vriendin, in de winter met mijn lichtjes om mijn arm vond ze het doodeng als ik de deur uitging, ze smeekte me thuis te blijven.
Ik kan het zo goed begrijpen van haar, ze heeft alleen te veel verantwoordelijkheid voor haar leeftijd, toch besteed ik er niet teveel aandacht aan, ik begrijp het en ik zie het ook al een beetje afnemen, ze vertrouwd steeds weer meer op ons en op anderen, we lopen niet meteen onder een auto gelukkig.
Erg is het wel dat kinderen van die leeftijd al zo’n bagage met zich meedragen, ingrijpende gebeurtenissen laten duidelijk hun sporen na die niet uit te wissen zijn maar hopelijk wel wat in kracht af zullen nemen.
Ook wij zullen ons verdere leven moeten zoeken naar een fijne manier waarin het geluk wat meer naar voren kan komen. Ik kan me nu nog niet voorstellen hoe dat zal gaan, het zoeken en vinden van een ‘manier’ het overkomt ons en we moeten er mee zien te dealen.
Ik laat de fases maar voorbij gaan, het gaat op en neer, je kan het niet sturen, soms hebben we goede dagen gehad en dan voel je je vrij en ontspannen, Daan zal dan ook ‘genieten’ van ons zoals we het doen, dan geloof ik, hij is altijd om ons heen en wil het liefst dat we genieten van ons leven en van elkaar. Niet zo tobben zal hij denken…
Regelmatig  zijn er dagen waarin je veel verdriet voelt en de heimwee zo erg aanwezig is, het missen van je kind is ondraaglijk, dag en nacht denk je aan hem, meteen bij het opstaan, als ik ga slapen. Voordat ik ga slapen praat ik met hem in gedachten, vraag ik of hij even lekker tegen me aan komt liggen, soms voel ik een gloei over mijn rug of borst en beeld ik me in dat Daan tegen me aan ligt, dat geeft rust, warmte in alles.
We slapen allemaal goed gelukkig, rustig en zonder nare dromen.
Ik denk dat het komt doordat we met een goed en bevredigd gevoel terug kijken op de afgelopen tijd. We hebben het goed gedaan, we hebben zoveel mogelijk rust in ons gezin gehouden ondanks de hectiek, we zorgden altijd weer snel voor overzicht en rust. We hebben geen gekke drukke dingen gedaan om Daan’s laatste (goede) tijd maar zoveel mogelijk te benutten, geen pretparken, vakanties, droomwensen, het paste niet bij ons, we hadden vooral behoefte aan overzicht en rust met onze naaste mensen. Deze kostbare tijd hebben we vooral met liefde omarmd en daar hebben we geen moment spijt van, het is goed zo. Ook het afscheid ging uiteindelijk rustig, geen angst en pijn, heel geleidelijk en redelijk ontspannen, we kijken ook goed op deze tijd terug, de geweldig mooie afscheiddienst, gewoon zo naar onze wens.
Nu ook zorgen we voor rust en overzicht, dat blijft, daarom willen we geen mensen over de vloer die het allemaal goed bedoelen. We weten dat het vanuit het hart komt, mensen willen zo graag langs komen en met ons over deze tijd praten, herinneringen ophalen.
Ik kies ervoor om een selectie te maken van mensen die ons goed doen, die een aanvulling zijn op ons, en die mensen zijn ons dierbaar, we weten wat we aan ze hebben en ieder op zich kan weer iets geven wat de ander weer niet kan. Het is een klein groepje maar dat geeft juist weer rust en overzicht in ons leven, dat blijft als een rode draad door ons leven lopen blijkbaar.

1 febr. 2012 gedenkmonument ophangen op school

Sacha mocht het monument onthullen met haar vriendinnetjes Floor, Marinda en Amber. Verder om ons heen stonden de kinderen uit Daan's klas van groep 2.

De kinderen waren toch wel onder de indruk van alles en konden niet zo heel veel zeggen. Dat zal later thuis wel komen.

We zijn trots op het monument, het heeft een mooie plek gekregen tenmidden van de groepen 3 t/m 8. Een plek voor alle kinderen om te kunnen denken aan en te kijken naar Daan. We zijn blij dat deze stap ook weer is gezet, het geeft weer een stukje rust.

Foto's vakantie in Land van Bartje sept. 2009

De laatste vakantie met 'op het oog' 3 gezonde kinderen. Ze genoten van het samen spelen hier, alles kon nog, Daan had hier nog geen klachten. Daarom kijken we zo graag naar deze foto's, genieten van het onbezorgde....

foto van Daan, toen net 4 jaar.

Wij kijken heel vaak terug naar mooie foto's van Daan, hier zit hij net een paar weken op school en wisten wij nog niet wat er binnen een paar weken allemaal zou gebeuren. Daan had wel al langere tijd vage klachten die wij nog steeds op de ziekte van Pfeiffer gooide, was dat het maar gebleven....

Foto's Sacha rijdt paard!

Als Sacha zwemdiploma A en B zou halen mocht ze op paardrijden, nou dat is haar gelukt, nu kan ze haar droom waarmaken. Van haar eigen spaarcentjes kocht ze een cap en paardrijlaarzen.

Thuis oefenen de meiden vaak op hun paard.

De kerstboom kan de deur weer uit, wie krijgt het kruis eraf? Stef kreeg het voor elkaar!

John en Arjan Hoogenboom

Met dank aan Ingrid v/d Wijngaard voor de vele mooie foto'van deze dag, een mooie blijvende herinnering.