woensdag 10 juli 2013

Ik mis je zoooooo


Ik mis je zo….
Lieve Daan, de tijd vliegt, al 2 jaar ben je niet meer lijfelijk bij ons.
Het verlangen naar jou is zo groot, we zijn zo verdrietig dat je niet meer bij ons bent,  gewoon ook aan tafel zit, je prakkie zichtbaar genietend  opeet.  
We missen je zo ontzettend als we met de kinderen op bed zingen voor het naar bed gaan. Nog altijd wordt jouw naam dan ook  genoemd, natuurlijk, ook jij gaat gewoon slapen, jij bent moe….je hoort er nog zo bij.
We missen je als we met elkaar bbq-en,  een verjaardag vieren of gewoon als de buurt kinderen met elkaar spelen.  Ik merk dat ik soms naar kinderen zit te staren en dan even wegdromen en jou ertussen zie spelen, soms zullen die kinderen wel eens denken misschien, die mama zit te dromen…het maakt me niet verdrietiger, ik droom graag soms zo even weg.

De afgelopen weken ging het lekker met me, ben 2 dagen bij papa aan het werk, als Wim op vakantie is of lekker een dag wil fietsen kom ik papa ook helpen. Cas is dan bij oma, de meiden naar school. Het is heel fijn om samen met papa te werken, samen gaat het goed, we hebben lol, praten veel, drinken een bakkie samen, daar op het werk komen echt aan elkaar toe, thuis zijn Sacha, Anne en Cas het die de aandacht krijgen.
Bij papa op het werk was jij ook graag Daan, lekker rommelen, altijd wat te doen, jou aanwezigheid is zo voelbaar daar in de loods. Daarom ben ik er graag, ook daar heb ik soms het gevoel dat je achter een machine naar me staat te loeren, heel gek om zo te zeggen misschien maar zo dichtbij voel ik je daar.
Je zult wel vaak moeten lachen om mama denk ik, pas nog met de heftruck, mama reed een pallet aardappels om, moesten mama en papa op onze knieën de grond leeg rapen…met jou in gedachten lukt alles, ook lachen om mijn eigen stomme dingen.

Thuis gaat het ook goed, je naam wordt elke dag genoemd, Sacha is de afgelopen tijd wat meer met je bezig geweest, vooral als ze in bed ligt en door het zomerweer niet meteen kan slapen. De volgende morgen vind mama dan fotoboeken op de grond en heeft ze alles weer eens bekeken. Ze vraagt dan ‘s morgens; mama, Daan en ik waren even groot hé, en we sliepen samen op de kamer in dezelfde bedjes. We leken net een tweeling. Tussen Sacha en Daan zit maar 15 maanden, Daan was een grote jongen voor zijn leeftijd, een tijd lang waren ze idd even groot. Ik voel me zo verdrietig dat Sacha en Anne met zo’n gemis moeten leven, toch ben ik zo trots op ze dat het wel mogelijk is een fijn leven te hebben ook al hebben ze zo’n verdriet.
Anne heeft het ook vaak over je en is dan echt verdrietig, ze zegt dan Ik wil dat Daan er nog is, hij was zo lief! Ook in de auto zegt ze vaak, hier kan Daan nog zitten mama.

Na een aantal goed weken is het nu dan even niet zo lekker, ik voel me leeg zonder jou, geen kind of mooie materiële dingen kan jouw plek opvullen of me troosten, niets kan mijn verdriet wegnemen. Ik moet accepteren dat het even niet zo lekker gaat maar dat kan ik niet zo goed, ik wil tegen de stroom van verdriet en gemis ingaan en het wegduwen. Toch is het beter erin mee te gaan en het te kunnen accepteren en te voelen wat ik allemaal voel. Huilen kan ik niet, waarom niet? Ik snap het zelf niet, mijn hoofd zit vol tranen maar ze komen er niet uit. IK kan het wel oproepen als ik het nummer van Racoon opzet, Don’t give up the fight, het gaat over een jongetje dat zo gestreden heeft maar toch ook overleden is aan kanker. Als ik daar naar luister komen de tranen, heerlijk, huilen om jou, dat is soms zo goed en het lucht even op, totdat de emmer weer tot de rand gevuld is met tranen, ik hoop dat het nooit ophoudt die tranen, verdriet om jou hoort bij mij en hoort nooit op te houden zolang ik leef.
Ik blijf jou mama, net als ik dat ben voor Sacha, Anne en Cas.
Nog een paar weken en je wordt 8 jaar, kinderen van de zwangerschapsclub worden wel echt 8, jij blijft 5,5 jaar. Moeilijk en toch wel erg confronterend blijft het als ik de kinderen alleen zie gaan op de fiets, in het zwembad met zwemdiploma’s, van die mooie grote jongens van 8 met grote mensen tanden , ik maak dat met jou allemaal niet mee.
Jammer dat vaak (jonge mensen) niet over je durven te vragen, laatst kwam ik een moeder tegen die weet dat jij er niet meer bent, ze had mij al jaren niet meer gezien, na de zwangerschapsclub van jou en haar zoon. Het ging alleen maar over onze andere kinderen, zo jammer, soms wil ik zo graag mijn verhaal kwijt, juist aan iemand die het nog nooit gehoord heeft. Ik kwam jouw zuster van de kraamafdeling van het ziekenhuis onverwacht tegen, een vrouw van in de 50, die vroeg er wel naar, we stonden een poos in een winkel te praten. Zo fijn, vaak juist mensen van die leeftijd, met zelf een ‘rugzak’ met tegenslagen durven het aan om over zo’n onderwerp te beginnen. Dat geeft energie en kan ik weer weken op ‘teren’.
Ik blijf het gewoon lastig vinden om het gevoel te hebben geen ruimte voor jou te krijgen, ook in de familie blijft dat een beladen punt, en kan ik moeilijk accepteren.
Ik wil blijven praten over je punt uit, jammer voor diegene die er niet tegen kan.
Een moeder kan nu eenmaal niet loskomen van een bloedeigen kind  die ze heeft moeten loslaten, dikke uitroepteken!
Ik heb even lekker mijn hart gelucht en hoop weer door te kunnen, óp naar betere tijden.

 

 

 

 

 

3 opmerkingen:

  1. patricia Smeets13 juli 2013 om 09:20

    lieve Marleen
    het gemis van onze overleden kinderen blijft voor ons altijd en idd niemand of iets kan dat vervangen . Ik blijf ook altijd over Esmee praten , ze is en blijft mijn kind...

    x Patricia.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lieve Marleen en John,

    Even een berichtje om te laten weten dat we ook op de speciale dag aan jullie denken. Natuurlijk denken we vaker aan Daan en wordt hij in ons gezin regelmatig genoemd. Maar zijn geboortedag blijft een bijzondere dag.

    Liefs Marja (en Eva)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Marianne van Baren1 augustus 2013 om 12:17

    Hi Marleen, ik zag je foto's op fb en dacht even de weblog weer checken. Wat kun je toch goed verwoorden wat je voelt. Knap hoor! Voor ons is het zo vanzelfsprekend om de kids groter te zien worden en nee ik weet niet wat het is om een kindje te verliezen maar ik weet wel dat ik het knap vind hoe je je gevoelens op papier zet! Ook bij ons wordt Daan door Corne niet vergeten. Groetjes Marianne (van Baren)

    BeantwoordenVerwijderen